Available languages

Taxonomy tags

Info

References in this case

Share

Highlight in text

Go

Υπόθεση C-9/11

Waypoint Aviation SA

κατά

État belge - SPF Finances

(αίτηση του Cour d’appel de Bruxelles

για την έκδοση προδικαστικής αποφάσεως)

«Ελεύθερη παροχή υπηρεσιών – Φορολογική νομοθεσία – Έκπτωση φόρου επί των εισοδημάτων από δάνεια για την αγορά αγαθών χρησιμοποιούμενων εντός του εθνικού εδάφους – Αποκλεισμός των αγαθών των οποίων το δικαίωμα χρήσεως εκχωρήθηκε σε τρίτο εγκατεστημένο εντός άλλου κράτους μέλους»

Περίληψη της αποφάσεως

Ελεύθερη παροχή υπηρεσιών – Περιορισμοί – Φορολογική νομοθεσία – Εθνική κανονιστική ρύθμιση που παρέχει έκπτωση φόρου επί των εισοδημάτων από δάνεια για την αγορά αγαθών χρησιμοποιούμενων εντός του εθνικού εδάφους

(Άρθρο 49 ΕΚ)

Το άρθρο 49 ΕΚ πρέπει να ερμηνευθεί υπό την έννοια ότι αποκλείει διάταξη κράτους μέλους η οποία προβλέπει τη χορήγηση εκπτώσεως φόρου επί των εισοδημάτων που αποκτούν ορισμένες εταιρίες από χρηματοδότηση για την απόκτηση καινούργιων αγαθών χρησιμοποιούμενων εντός του εθνικού εδάφους, υπό την προϋπόθεση ότι το δικαίωμα χρήσεως του αγαθού δεν εκχωρείται από την εταιρία που το απέκτησε χάρη στο δάνειο για το οποίο αναγνωρίζεται δικαίωμα εκπτώσεως φόρου, ή από οποιαδήποτε άλλη εταιρία που ανήκει στον ίδιο όμιλο, προς τρίτους πλην των εγκατεστημένων στο εν λόγω κράτος μέλος μελών του ομίλου αυτού.

Συγκεκριμένα, η διάταξη αυτή, μπορεί να αποθαρρύνει την εκ μέρους δυνάμενων να τύχουν του φορολογικού αυτού προνομίου επιχειρήσεων παροχή υπηρεσιών για τη χρηματοδότηση της αποκτήσεως αγαθών των οποίων το δικαίωμα χρήσεως πρόκειται να εκχωρηθεί σε επιχειρήσεις εδρεύουσες σε άλλα κράτη μέλη. Ομοίως, λαμβανομένων υπόψη των δυνητικών επιπτώσεων του φορολογικού προνομίου στο κόστος του δανείου σε βάρος του δανειστή, η διάταξη αυτή είναι ικανή να αποθαρρύνει την εκ μέρους επιχειρήσεων που απέκτησαν αγαθό μέσω χρηματοδοτήσεως παροχή σε εδρεύουσες εντός άλλων κρατών μελών επιχειρήσεις υπηρεσιών που συνεπάγονται εκχώρηση του δικαιώματος χρήσεως του αγαθού αυτού, όπως είναι οι υπηρεσίες εκμισθώσεως πραγμάτων. Επιπλέον, αν το δικαίωμα χρήσεως δεν μπορεί, να εκχωρηθεί στις εν λόγω επιχειρήσεις μόνον από την επιχείρηση που αποκτά το αγαθό μέσω του δανείου το οποίο γεννά δικαίωμα αναγνωρίσεως φορολογικού προνομίου, αλλά και από όλες τις εταιρίες που ανήκουν στον ίδιο με την επιχείρηση αυτή όμιλο, τότε η επίμαχη διάταξη είναι ικανή να αποθαρρύνει επίσης την εκ μέρους των εταιριών αυτών παροχή των διασυνοριακών υπηρεσιών που συνεπάγονται εκχώρηση του εν λόγω δικαιώματος χρήσεως.

(βλ. σκέψεις 23-25, 29 και διατακτ.)







ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ (όγδοο τμήμα)

της 13ης Οκτωβρίου 2011 (*)

«Ελεύθερη παροχή υπηρεσιών – Φορολογική νομοθεσία – Έκπτωση φόρου επί των εισοδημάτων από δάνεια για την αγορά αγαθών χρησιμοποιούμενων εντός του εθνικού εδάφους – Αποκλεισμός των αγαθών των οποίων το δικαίωμα χρήσεως εκχωρήθηκε σε τρίτο εγκατεστημένο εντός άλλου κράτους μέλους»

Στην υπόθεση C-9/11,

που έχει ως αντικείμενο αίτηση εκδόσεως προδικαστικής αποφάσεως δυνάμει του άρθρου 267 ΣΛΕΕ, που υπέβαλε το cour d’appel των Βρυξελλών (Βέλγιο) με απόφαση της 25ης Νοεμβρίου 2010, η οποία περιήλθε στο Δικαστήριο στις 7 Ιανουαρίου 2011, στο πλαίσιο της δίκης

Waypoint Aviation SA

κατά

État belge – SPF Finances,

ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ (όγδοο τμήμα),

συγκείμενο από τους A. Prechal, πρόεδρο τμήματος, προεδρεύουσα του ογδόου τμήματος, K. Schiemann και E. Jarašiūnas (εισηγητή), δικαστές,

γενική εισαγγελέας: J. Kokott

γραμματέας: A. Calot Escobar

έχοντας υπόψη την έγγραφη διαδικασία,

λαμβάνοντας υπόψη τις παρατηρήσεις που υπέβαλαν:

–        η Waypoint Aviation SA, εκπροσωπούμενη από τους A. Huyghe και B. Philippart de Foy, avocats,

–        η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, εκπροσωπούμενη από τους R. Lyal και J.-P. Keppenne,

κατόπιν της αποφάσεως που έλαβε, αφού άκουσε τη γενική εισαγγελέα, να εκδικάσει την υπόθεση χωρίς ανάπτυξη προτάσεων,

εκδίδει την ακόλουθη

Απόφαση

1        Η αίτηση εκδόσεως προδικαστικής αποφάσεως αφορά την ερμηνεία των άρθρων 10 ΕΚ και 49 ΕΚ.

2        Η εν λόγω αίτηση υποβλήθηκε στο πλαίσιο διαφοράς μεταξύ της Waypoint Aviation SA (στο εξής: Waypoint Aviation) και του État belge – SPF Finances (της αρμόδιας φορολογικής υπηρεσίας του βελγικού Δημοσίου), όσον αφορά την άρνηση χορηγήσεως εκπτώσεως φόρου υπό μορφήν «πλασματικού παρακρατούμενου φόρου κινητής περιουσίας», για τα φορολογικά έτη 1995 και 1996.

 Το εθνικό νομικό πλαίσιο

3        Ο Κώδικας περί φορολογίας εισοδημάτων προβλέπει ότι ο φόρος επί των τόκων πιστώσεων ή δανείων παρακρατείται στην πηγή και καλείται «παρακρατούμενος φόρος κινητής περιουσίας».

4        Το βασιλικό διάταγμα 187, της 30ής Δεκεμβρίου 1982, περί της συστάσεως κέντρων συντονισμού (Moniteur belge της 13ης Ιανουαρίου 1983, σ. 502, στο εξής: βασιλικό διάταγμα 187), καθιέρωσε ειδικό φορολογικό καθεστώς για τις εταιρίες που, εφόσον πληρούν τα σχετικά κριτήρια, συνιστούν «κέντρα συντονισμού».

5        Το άρθρο 29 του νόμου της 11ης Απριλίου 1983 περί θεσπίσεως φορολογικών και δημοσιονομικών διατάξεων (Moniteur belge της 16ης Απριλίου 1983), όπως τροποποιήθηκε με τον νόμο της 4ης Αυγούστου 1986 περί θεσπίσεως φορολογικών διατάξεων (Moniteur belge της 20ής Αυγούστου 1986, στο εξής: νόμος της 11ης Απριλίου 1983), ορίζει τα εξής:

«Οι ακόλουθες εκπτώσεις φόρου προβλέπονται για κάθε φορολογικό έτος κατά το οποίο επιχειρήσεις απολαύουν των πλεονεκτημάτων [...] που προβλέπει το άρθρο 5 του βασιλικού διατάγματος 187 [...]:

[...]

2°      a)     [...]

b)      για τον προσδιορισμό της καθαρής αξίας επί της οποίας φορολογούνται οι δικαιούχοι [...], τα εισοδήματα από πιστώσεις ή δάνεια προσαυξάνονται με πλασματικό παρακρατούμενο φόρο κινητής περιουσίας ίσο με τα 25/75 του καθαρού ποσού που έχει εκταμιευθεί ή σωρευθεί, για τη δε εφαρμογή των άρθρων 18, 97 και 211 του Κώδικα φορολογίας εισοδήματος ο εν λόγω πλασματικός παρακρατούμενος φόρος κινητής περιουσίας εξομοιούται με τον πραγματικό παρακρατούμενο φόρο κινητής περιουσίας τον οποίο προβλέπει το άρθρο 174 του Κώδικα·

[...]

d)      όσον αφορά τα έσοδα από πιστώσεις ή δάνεια, χωρεί αναγνώριση πλασματικού παρακρατούμενου φόρου κινητής περιουσίας μόνον εφόσον το προϊόν του δανείου χρησιμοποιείται από τις εν λόγω επιχειρήσεις ή τα εν λόγω κέντρα, ή από τα μέλη του ομίλου στον οποίο συμμετέχει το κέντρο, για την απόκτηση καινουργών ενσώματων πάγιων στοιχείων ενεργητικού ή για την επισκευή τους προκειμένου να περιέλθουν σε κατάσταση καινούργιου, τα οποία χρησιμοποιούν στο Βέλγιο για την άσκηση της επαγγελματικής τους δραστηριότητας και των οποίων η χρήση δεν παραχωρείται, βάσει συμβάσεως οποιασδήποτε μορφής, σε τρίτους πέραν των εγκατεστημένων στο Βέλγιο μελών του ομίλου [...]»

6        Η διάταξη αυτή παρέχει στις επιχειρήσεις που χορηγούν δάνειο σε κέντρο συντονισμού τη δυνατότητα να προσθέτουν στους προς είσπραξη τόκους πλασματικό παρακρατούμενο φόρο κινητής περιουσίας ο οποίος στη συνέχεια καταλογίζεται στον οφειλόμενο φόρο εταιριών. Πρόκειται δηλαδή για χορήγηση φορολογικού πλεονεκτήματος στις εν λόγω επιχειρήσεις υπό μορφήν εκπτώσεως φόρου, η οποία καθιστά δυνατή για το κέντρο συντονισμού την απόκτηση χρηματοδοτικής συνδρομής με χαμηλότερο κόστος.

 Η διαφορά της κύριας δίκης και τα προδικαστικά ερωτήματα

7        Η δραστηριότητα της εταιρίας βελγικού δικαίου Waypoint Aviation έχει ως αντικείμενο κάθε είδους πράξη αφορώσα άμεσα ή έμμεσα την απόκτηση, την εκμίσθωση και τη χρηματοδότηση αεροσκαφών προοριζόμενων για την επ’ ανταλλάγματι αερομεταφορά επιβατών και εμπορευμάτων.

8        Κατά τη δεκαετία του 1990 η Waypoint Aviation απέκτησε δύο αεροσκάφη Airbus με σύμβαση χρηματοδοτικής μισθώσεως την οποία συνήψε με τον γαλλικού δικαίου ευρωπαϊκό όμιλο οικονομικού σκοπού (ΕΟΟΣ) Lizad. Τα εν λόγω αεροσκάφη μεταβιβάσθηκαν στη συνέχεια στο βελγικό κέντρο συντονισμού του ομίλου Sabena, Sabena Interservices Center SA (στο εξής: κέντρο συντονισμού), στο πλαίσιο δεύτερης συμβάσεως χρηματοδοτικής μισθώσεως η οποία συνήφθη με τη Waypoint Aviation και προέβλεπε την επιστροφή του συνολικού ποσού του πλασματικού παρακρατούμενου φόρου κινητής περιουσίας στο κέντρο συντονισμού.

9        Με τρίτη σύμβαση χρηματοδοτικής μισθώσεως, τα δύο αυτά αεροσκάφη αγοράσθηκαν από την Atrix SA, εταιρία του ομίλου Sabena, η οποία τα εκμίσθωσε στη Sabena. Στο πλαίσιο συμβάσεως συνεργασίας, η Sabena τα υπεκμίσθωσε ακολούθως στην Air France για διάστημα τριών ετών.

10      Δυνάμει του άρθρου 29, σημείο 2, στοιχείο d, του νόμου της 11ης Απριλίου 1983, η Waypoint Aviation ζήτησε, για τα φορολογικά έτη 1995 και 1996, την αναγνώριση πλασματικού παρακρατούμενου φόρου κινητής περιουσίας ύψους 201 229 077 βελγικών φράγκων (BEF) και 82 854 305 BEF, αντιστοίχως, επί των τόκων που περιλαμβάνονταν στα μισθώματα που κατέβαλλε το κέντρο συντονισμού βάσει της μεταξύ τους συμβάσεως χρηματοδοτικής μισθώσεως.

11      Στις 12 Μαρτίου 1997 η αρμόδια φορολογική αρχή απηύθυνε στη Waypoint Aviation διορθωτική πράξη επιβολής φόρου με την οποία απέρριψε το αίτημά της περί αναγνωρίσεως πλασματικού παρακρατούμενου φόρου. Η από 29 Απριλίου 1998 ένσταση της Waypoint Aviation κατά της στηριζόμενης στην εν λόγω διορθωμένη βάση πράξεως επιβολής φόρου απορρίφθηκε με απόφαση του περιφερειακού διευθυντή Εφορίας της 8ης Ιουλίου 2003, με το αιτιολογικό ότι τα δύο αεροσκάφη χρησιμοποιούνταν από την εδρεύουσα στη Γαλλία εταιρία Air France.

12      Η Waypoint Aviation προσέφυγε ενώπιον του tribunal de première instance των Βρυξελλών, το οποίο απέρριψε τα αιτήματά της με απόφαση της 11ης Μαΐου 2005. Η εν λόγω εταιρία άσκησε έφεση κατά της αποφάσεως αυτής ενώπιον του αιτούντος δικαστηρίου, υποστηρίζοντας μεταξύ άλλων ότι το άρθρο 29, σημείο 2, στοιχείο d, του νόμου της 11ης Απριλίου 1983 συνιστά περιορισμό στην ελεύθερη παροχή υπηρεσιών, καθώς και στην ελευθερία εγκαταστάσεως.

13      Με την απόφασή του, το αιτούν δικαστήριο διαπιστώνει, στο πλαίσιο τελολογικής ερμηνείας της οικείας διατάξεως, ότι το εν λόγω άρθρο απαγορεύει την εκχώρηση σε τρίτο, μη συγκαταλεγόμενο στα βελγικά μέλη του οικείου ομίλου, του δικαιώματος χρήσεως του αγαθού που αποκτήθηκε διά της χρηματοδοτήσεως χάρη στην οποία χωρεί αναγνώριση πλασματικού παρακρατούμενου φόρου κινητής περιουσίας, ανεξαρτήτως της ταυτότητας του εκχωρήσαντος το εν λόγω δικαίωμα.

14      Το αιτούν δικαστήριο επισημαίνει ότι ο πλασματικός παρακρατούμενος φόρος κινητής περιουσίας αποτελεί πλεονέκτημα το οποίο επηρεάζει άμεσα, στην περίπτωση βελγικής εταιρίας προσβλέπουσας στην πραγματοποίηση επενδύσεων, το κόστος της χρηματοδοτήσεως, στο μέτρο που η αναγνώρισή του συνεπάγεται μείωση του κόστους της χρηματοδοτήσεως προς όφελος του επενδυτή κεφαλαίων.

15      Το αιτούν δικαστήριο διαπιστώνει ότι από το άρθρο 29, σημείο 2, στοιχείο d, του νόμου της 11ης Απριλίου 1983 προκύπτει ότι αναγνώριση του πλασματικού παρακρατούμενου φόρου κινητής περιουσίας χωρεί οσάκις η παροχή υπηρεσίας μισθώσεως αεροσκάφους πραγματοποιείται υπέρ βελγικής εταιρίας, αλλά αντιθέτως αποκλείεται οσάκις ο αποδέκτης της ίδιας αυτής υπηρεσίας μισθώσεως είναι εγκατεστημένος σε άλλο κράτος μέλος πλην του Βελγίου. Το αιτούν δικαστήριο καταλήγει στο συμπέρασμα ότι το άρθρο αυτό αντιβαίνει καταρχήν στο άρθρο 49 ΕΚ, στο μέτρο που αποθαρρύνει την εκ μέρους βελγικής εταιρίας παροχή υπηρεσίας μισθώσεως υπέρ εταιρίας εδρεύουσας σε άλλο κράτος μέλος, καθιστώντας την παροχή αυτής της υπηρεσίας επαχθέστερη για τον όμιλο στον οποίο ανήκει η εν λόγω βελγική εταιρία, καθόσον στην περίπτωση αυτή ο πλασματικός παρακρατούμενος φόρος κινητής περιουσίας δεν αναγνωρίζεται για την επενδύουσα κεφάλαια εταιρία. Το αιτούν δικαστήριο παραπέμπει, επί του σημείου αυτού, στην απόφαση της 4ης Δεκεμβρίου 2008, C-330/07, Jobra (Συλλογή 2008, σ. I-9099).

16      Υπό τις συνθήκες αυτές, το cour d’appel των Βρυξελλών αποφάσισε να αναστείλει την ενώπιόν του διαδικασία και να υποβάλει στο Δικαστήριο τα ακόλουθα προδικαστικά ερωτήματα:

«1)      Αποκλείει το άρθρο 49 […] ΕΚ την εφαρμογή εθνικής διατάξεως όπως το άρθρο 29, σημείο 2, στοιχείο d, του νόμου της 11ης Απριλίου 1983, καθόσον [...], αφενός, η διάταξη αυτή παρέχει δικαίωμα εκπτώσεως φόρου του πλασματικού παρακρατούμενου φόρου κινητής περιουσίας στα πρόσωπα που αποκτούν εισόδημα από πιστώσεις ή δάνεια χορηγούμενα σε κέντρο συντονισμού, κατά την έννοια του βασιλικού διατάγματος 187 […], όταν η εταιρία που χρησιμοποιεί το προϊόν του δανείου που συνήφθη με το κέντρο συντονισμού ή μέσω αυτού για την απόκτηση ενσώματου στοιχείου ενεργητικού, το οποίο χρησιμοποιεί στο Βέλγιο για την άσκηση της επαγγελματικής της δραστηριότητας, παραχωρεί τη χρήση του σε εταιρία που ανήκει στον ίδιο όμιλο εταιριών και εδρεύει στο Βέλγιο, ενώ, αφετέρου, η ίδια διάταξη δεν παρέχει δικαίωμα εκπτώσεως φόρου, όταν η ίδια εταιρία παραχωρεί τη χρήση του ίδιου ενσώματου στοιχείου ενεργητικού σε εταιρία του ίδιου ομίλου, που όμως εδρεύει σε κράτος μέλος εκτός του Βελγίου;

2)      Έχει το άρθρο 10 [...] ΕΚ, σε συνδυασμό με το άρθρο 49 [...] ΕΚ, την έννοια ότι αποκλείει ερμηνεία διατάξεως, όπως το άρθρο 29, σημείο 2, στοιχείο d, του νόμου της 11ης Απριλίου 1983, σύμφωνα με την οποία η παροχή δικαιώματος εκπτώσεως φόρου του πλασματικού παρακρατούμενου φόρου κινητής περιουσίας στα πρόσωπα που αποκτούν εισόδημα από πιστώσεις ή δάνεια χορηγούμενα σε κέντρο συντονισμού, κατά την έννοια του βασιλικού διατάγματος 187 [...], προϋποθέτει ότι η χρήση του ενσώματου στοιχείου ενεργητικού που χρηματοδοτήθηκε μέσω των εν λόγω πιστώσεων ή δανείων δεν παραχωρείται σε μέλος του ομίλου εγκατεστημένο σε άλλο κράτος μέλος από καμία εταιρία του ομίλου και όχι μόνον από την εταιρία που απέκτησε το εν λόγω στοιχείο ενεργητικού χάρη σε αυτή τη χρηματοδότηση και το χρησιμοποιεί στο Βέλγιο για την άσκηση της επαγγελματικής της δραστηριότητας;»

 Επί των προδικαστικών ερωτημάτων

17      Επισημαίνεται, καταρχάς, ότι το αιτούν δικαστήριο ερμηνεύει το άρθρο 29, σημείο 2, στοιχείο d, του νόμου της 11ης Απριλίου 1983, υπό την έννοια ότι απαγορεύει την εκχώρηση του δικαιώματος χρήσεως του αγαθού που αποκτήθηκε μέσω χρηματοδοτήσεως βάσει της οποίας μπορεί να αναγνωρισθεί πλασματικός παρακρατούμενος φόρος κινητής περιουσίας σε εταιρία που δεν εδρεύει στο Βέλγιο, ανεξαρτήτως της ταυτότητας του εκχωρήσαντος το εν λόγω δικαίωμα. Κατά το αιτούν δικαστήριο, εντεύθεν προκύπτει ότι, βάσει της διατάξεως αυτής, δεν είναι δυνατή η υπέρ της Waypoint Aviation αναγνώριση του πλασματικού παρακρατούμενου φόρου κινητής περιουσίας για τις χρηματοδοτήσεις που χρησιμοποιήθηκαν για την αγορά αεροσκαφών των οποίων το δικαίωμα χρήσεως εκχωρήθηκε από τη Sabena στην Air France κατά τα επίμαχα φορολογικά έτη. Το αιτούν δικαστήριο κρίνει, ωστόσο, ότι η διάταξη αυτή είναι καταρχήν αντίθετη προς το άρθρο 49 ΕΚ.

18      Υπό τις συνθήκες αυτές, πρέπει να γίνει δεκτό ότι, με τα προδικαστικά ερωτήματα τα οποία πρέπει να εξετασθούν από κοινού, το αιτούν δικαστήριο ερωτά κατ’ ουσίαν αν το άρθρο 49 ΕΚ πρέπει να ερμηνευθεί υπό την έννοια ότι αντίκειται σε διάταξη κράτους μέλους όπως η επίμαχη στην κύρια δίκη, η οποία εξαρτά την αναγνώριση εκπτώσεως φόρου επί των εισοδημάτων από δάνεια που χορηγήθηκαν σε ορισμένες εταιρίες για την απόκτηση καινούργιων αγαθών χρησιμοποιούμενων εντός του εθνικού εδάφους από την προϋπόθεση ότι το δικαίωμα χρήσεως του αγαθού δεν εκχωρήθηκε από την εταιρία που απέκτησε το εν λόγω αγαθό χάρη στο δάνειο για το οποίο χορηγήθηκε η έκπτωση φόρου, ή από οποιαδήποτε άλλη εταιρία που αποτελεί μέλος του ίδιου ομίλου, σε τρίτους πλην των εγκατεστημένων στο εν λόγω κράτος μέλος μελών του ομίλου αυτού.

19      Κατά πάγια νομολογία, μολονότι βεβαίως η άμεση φορολογία εμπίπτει στην αρμοδιότητα των κρατών μελών, τα κράτη μέλη οφείλουν κατά την άσκησή της να τηρούν το δίκαιο της Ένωσης (βλ., μεταξύ άλλων, απόφαση της 22ας Δεκεμβρίου 2010, C-287/10, Tankreederei I, που δεν έχει δημοσιευθεί ακόμη στη Συλλογή, σκέψη 14 και εκεί παρατιθέμενη νομολογία).

20      Δεδομένου ότι η χρηματοδοτική μίσθωση και η μίσθωση αεροσκαφών αποτελούν υπηρεσίες κατά την έννοια του άρθρου 50 ΕΚ (βλ., κατ’ αναλογία, απόφαση της 21ης Μαρτίου 2002, C-451/99, Cura Anlagen, Συλλογή 2002, σ. I-3193, σκέψη 18, και προαναφερθείσα απόφαση Jobra, σκέψη 22), οι διατάξεις της Συνθήκης ΕΚ περί ελεύθερης παροχής υπηρεσιών έχουν εφαρμογή σε καταστάσεις όπως αυτή της διαφοράς της κύριας δίκης.

21      Μια επιχείρηση μπορεί να επικαλείται το δικαίωμα της ελεύθερης παροχής υπηρεσιών έναντι του κράτους μέλους στο οποίο εδρεύει εφόσον οι αποδέκτες των υπηρεσιών της είναι εγκατεστημένοι σε άλλο κράτος μέλος, γενικότερα δε, σε όλες τις περιπτώσεις κατά τις οποίες ο παρέχων υπηρεσίες τις προσφέρει εντός άλλου κράτους μέλους πλην εκείνου στο οποίο είναι εγκατεστημένος (βλ., μεταξύ άλλων, προαναφερθείσα απόφαση Tankreederei I, σκέψη 16 και εκεί παρατιθέμενη νομολογία).

22      Το Δικαστήριο έχει επανειλημμένως κρίνει ότι εθνικά μέτρα που απαγορεύουν, παρακωλύουν ή καθιστούν λιγότερο ελκυστική την άσκηση της ελευθερίας αυτής συνιστούν περιορισμούς της ελεύθερης παροχής υπηρεσιών (βλ., μεταξύ άλλων, προαναφερθείσες αποφάσεις Jobra, σκέψη 19, και Tankreederei I, σκέψη 15).

23      Εν προκειμένω, διαπιστώνεται ότι μια εθνική διάταξη όπως η επίμαχη στην κύρια δίκη, βάσει της οποίας τα εισοδήματα από δάνειο που χρησιμοποιήθηκε για την απόκτηση αγαθού, του οποίου το δικαίωμα χρήσεως εκχωρήθηκε σε εταιρία εδρεύουσα σε άλλο κράτος μέλος, υπόκεινται σε λιγότερο ευνοϊκό φορολογικό καθεστώς έναντι εκείνου που διέπει τα εισοδήματα από δάνειο για την αγορά αγαθού χρησιμοποιούμενου από εταιρία εδρεύουσα στο εθνικό έδαφος, μπορεί να αποθαρρύνει την εκ μέρους δυνάμενων να τύχουν του φορολογικού αυτού προνομίου επιχειρήσεων παροχή υπηρεσιών για τη χρηματοδότηση της αποκτήσεως αγαθών των οποίων το δικαίωμα χρήσεως πρόκειται να εκχωρηθεί σε επιχειρήσεις εδρεύουσες σε άλλα κράτη μέλη (βλ., επ’ αυτού, προαναφερθείσες αποφάσεις Jobra, σκέψη 24, και Tankreederei I, σκέψη 17).

24      Ομοίως, λαμβανομένων υπόψη των δυνητικών επιπτώσεων του φορολογικού προνομίου στο κόστος του δανείου σε βάρος του δανειστή, στοιχείο που εξακριβώθηκε εν προκειμένω όπως προκύπτει από τη σκέψη 8 της παρούσας αποφάσεως, η διάταξη αυτή είναι ικανή να αποθαρρύνει την εκ μέρους επιχειρήσεων που απέκτησαν αγαθό μέσω χρηματοδοτήσεως παροχή σε εδρεύουσες εντός άλλων κρατών μελών επιχειρήσεις υπηρεσιών που συνεπάγονται εκχώρηση του δικαιώματος χρήσεως του αγαθού αυτού, όπως είναι οι υπηρεσίες εκμισθώσεως πραγμάτων.

25      Επιπλέον, αν το δικαίωμα χρήσεως δεν μπορεί, βάσει της διατάξεως αυτής, να εκχωρηθεί στις εν λόγω επιχειρήσεις μόνον από την επιχείρηση που αποκτά το αγαθό μέσω του δανείου το οποίο γεννά δικαίωμα αναγνωρίσεως φορολογικού προνομίου, αλλά και από όλες τις εταιρίες που ανήκουν στον ίδιο με την επιχείρηση αυτή όμιλο, τότε η επίμαχη διάταξη είναι ικανή να αποθαρρύνει επίσης την εκ μέρους των εταιριών αυτών παροχή των διασυνοριακών υπηρεσιών που συνεπάγονται εκχώρηση του εν λόγω δικαιώματος χρήσεως.

26      Επομένως, μια εθνική ρύθμιση όπως η επίμαχη στην κύρια δίκη συνιστά περιορισμό της ελεύθερης παροχής υπηρεσιών κατά την έννοια του άρθρου 49 ΕΚ.

27      Ο εν λόγω περιορισμός μπορεί να γίνει δεκτός μόνον αν δικαιολογείται από επιτακτικούς λόγους γενικού συμφέροντος. Ακόμη και στην περίπτωση αυτή όμως, θα πρέπει η εφαρμογή του μέτρου αυτού να μπορεί να εγγυηθεί την εκπλήρωση του επιδιωκόμενου σκοπού και να μην βαίνει πέραν του αναγκαίου προς τούτο μέτρου (προαναφερθείσα απόφαση Tankreederei I, σκέψη 19 και εκεί παρατιθέμενη νομολογία).

28      Ωστόσο, εν προκειμένω, ούτε η Βελγική Κυβέρνηση επικαλέσθηκε κάποια πιθανή δικαιολόγηση του επίμαχου μέτρου ούτε το αιτούν δικαστήριο πρότεινε κάτι τέτοιο.

29      Συνεπώς, στα υποβληθέντα ερωτήματα πρέπει να δοθεί η απάντηση ότι το άρθρο 49 ΕΚ πρέπει να ερμηνευθεί υπό την έννοια ότι αποκλείει διάταξη κράτους μέλους όπως η επίμαχη στην κύρια δίκη, η οποία προβλέπει τη χορήγηση εκπτώσεως φόρου επί των εισοδημάτων που αποκτούν ορισμένες εταιρίες από χρηματοδότηση για την απόκτηση καινούργιων αγαθών χρησιμοποιούμενων εντός του εθνικού εδάφους υπό την προϋπόθεση ότι το δικαίωμα χρήσεως του αγαθού δεν εκχωρείται από την εταιρία που το απέκτησε χάρη στο δάνειο για το οποίο αναγνωρίζεται δικαίωμα εκπτώσεως φόρου, ή από οποιαδήποτε άλλη εταιρία που ανήκει στον ίδιο όμιλο, προς τρίτους πλην των εγκατεστημένων στο εν λόγω κράτος μέλος μελών του ομίλου αυτού.

 Επί των δικαστικών εξόδων

30      Δεδομένου ότι η παρούσα διαδικασία έχει ως προς τους διαδίκους της κύριας δίκης τον χαρακτήρα παρεμπίπτοντος που ανέκυψε ενώπιον του εθνικού δικαστηρίου, σ’ αυτό εναπόκειται να αποφανθεί επί των δικαστικών εξόδων. Τα έξοδα στα οποία υποβλήθηκαν όσοι υπέβαλαν παρατηρήσεις στο Δικαστήριο, πλην των ως άνω διαδίκων, δεν αποδίδονται.

Για τους λόγους αυτούς, το Δικαστήριο (όγδοο τμήμα) αποφαίνεται:

Το άρθρο 49 ΕΚ πρέπει να ερμηνευθεί υπό την έννοια ότι αποκλείει διάταξη κράτους μέλους όπως η επίμαχη στην κύρια δίκη, η οποία προβλέπει τη χορήγηση εκπτώσεως φόρου επί των εισοδημάτων που αποκτούν ορισμένες εταιρίες από χρηματοδότηση για την απόκτηση καινούργιων αγαθών χρησιμοποιούμενων εντός του εθνικού εδάφους υπό την προϋπόθεση ότι το δικαίωμα χρήσεως του αγαθού δεν εκχωρείται από την εταιρία που το απέκτησε χάρη στο δάνειο για το οποίο αναγνωρίζεται δικαίωμα εκπτώσεως φόρου, ή από οποιαδήποτε άλλη εταιρία που ανήκει στον ίδιο όμιλο, προς τρίτους πλην των εγκατεστημένων στο εν λόγω κράτος μέλος μελών του ομίλου αυτού.

(υπογραφές)

* Γλώσσα διαδικασίας: η γαλλική.