Available languages

Taxonomy tags

Info

References in this case

Share

Highlight in text

Go

WYROK TRYBUNAŁU (druga izba)

z dnia 2 października 2014 r.(*)

Odesłanie prejudycjalne – Szósta dyrektywa VAT – Artykuł 8 ust. 1 lit. a) – Określenie miejsca dostawy towarów – Dostawca mający siedzibę w państwie członkowskim innym niż siedziba nabywcy – Przetworzenie towaru w państwie członkowskim siedziby nabywcy

W sprawie C-446/13

mającej za przedmiot wniosek o wydanie, na podstawie art. 267 TFUE, orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez Conseil d’État (Francja) postanowieniem z dnia 25 lipca 2013 r., które wpłynęło do Trybunału w dniu 7 sierpnia 2013 r., w postępowaniu:

Fonderie 2A

przeciwko

Ministre de l’Économie et des Finances,

TRYBUNAŁ (druga izba),

w składzie: R. Silva de Lapuerta, prezes izby, K. Lenaerts (sprawozdawca), wiceprezes Trybunału, J.L. da Cruz Vilaça, J.C. Bonichot i A. Arabadjiev, sędziowie,

rzecznik generalny: J. Kokott,

sekretarz: V. Tourrès, administrator,

uwzględniając pisemny etap postępowania i po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 7 maja 2014 r.,

rozważywszy uwagi przedstawione:

–        w imieniu Fonderie 2A przez adwokata D. Le Prado,

–        w imieniu rządu francuskiego przez D. Colasa oraz J.S. Pilczera, działających w charakterze pełnomocników,

–        w imieniu rządu greckiego przez I. Bakopoulosa oraz M. Skorilę, działających w charakterze pełnomocników,

–        w imieniu Komisji Europejskiej przez L. Lozano Palacios oraz C. Soulay, działające w charakterze pełnomocników,

po zapoznaniu się z opinią rzecznika generalnego na posiedzeniu w dniu 3 lipca 2014 r.,

wydaje następujący

Wyrok

1        Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym dotyczy wykładni przepisów szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz.U. L 145, s. 1), zmienionej dyrektywą Rady 95/7/WE z dnia 10 kwietnia 1995 r. (Dz.U. L 102, s. 18) (zwanej dalej „szóstą dyrektywą”).

2        Wniosek ten został złożony w ramach sporu pomiędzy Fonderie 2A, spółką, której siedziba znajduje się we Włoszech, a ministre de l’Économie et des Finances (ministrem gospodarki i finansów) w przedmiocie odmowy zwrotu tej spółce podatku od wartości dodanej (zwanego dalej „podatkiem VAT”), jaki zapłaciła ona we Francji w 2001 r. od robót wykonanych w tym państwie członkowskim.

 Ramy prawne

 Prawo Unii

 Szósta dyrektywa

3        Szósta dyrektywa została uchylona i zastąpiona z dniem 1 stycznia 2007 r. dyrektywą Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. L 347, s. 1). Jednakże biorąc pod uwagę fakt, że podatek VAT będący przedmiotem postępowania głównego został zapłacony w 2001 r., właściwymi przepisami są przepisy szóstej dyrektywy.

4        Artykuł 2 szóstej dyrektywy ma następujące brzmienie:

„Opodatkowaniu podatkiem [VAT] podlega:

1.      dostawa towarów lub usług świadczona [świadczenie usług dokonywane] odpłatnie na terytorium kraju przez podatnika, który jako taki występuje [działającego w takim charakterze];

[…]”.

5        Artykuł 5 ust. 1 omawianej dyrektywy następująco definiuje pojęcie „dostawy towaru”:

„»Dostawa towaru« oznacza przeniesienie prawa do rozporządzania dobrami materialnymi jako [jak] właściciel”.

6        Artykuł 8 szóstej dyrektywy, na mocy którego określa się miejsce transakcji podlegających opodatkowaniu, w ust. 1 lit. a) stanowi, że w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych albo przez dostawcę, albo odbiorcę lub też osobę trzecią za miejsce dostawy towarów uważa się miejsce, gdzie towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do odbiorcy.

7        Artykuł 28a szóstej dyrektywy, który określa zakres stosowania przepisów przejściowych dotyczących opodatkowania handlu między państwami członkowskimi, przewiduje:

„1.      Przedmiotem podatku [VAT] są również:

a)      odpłatne wewnątrzwspólnotowe nabywanie towarów na terytorium kraju przez podatnika działającego w takim charakterze lub przez osobę prawną niepodlegającą opodatkowaniu, gdy sprzedawcą jest podatnik działający w takim charakterze […].

[…]

3.      »Wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów« oznacza nabycie uprawnienia do rozporządzania jako [jak] właściciel ruchomymi rzeczami wysyłanymi lub transportowanymi do osoby nabywającej towary przez lub na rachunek sprzedawcy bądź osoby nabywającej towary w państwie członkowskim innym niż to, z którego towary są wysyłane lub transportowane.

[…]

5.      Za odpłatną dostawę towarów uważa się:

b)      wprowadzanie przez podatnika towarów jego przedsiębiorstwa do innego państwa członkowskiego.

Za wprowadzony do innego państwa członkowskiego uważa się: każdy składnik majątku ruchomego wysłany lub przetransportowany przez lub na rachunek podatnika poza terytorium określone w art. 3, jednakże we Wspólnocie, do celów działalności jego firmy innych niż cele jednej z następujących transakcji:

[…]

–        dostawę usługi wykonanej dla podatnika i obejmującej prace dotyczące danych towarów, fizycznie wykonane w państwie członkowskim, w którym kończy się wysyłka lub transport, pod warunkiem że towary te, po wykonaniu dotyczących ich prac, są odesłane z powrotem do tego podatnika w państwie członkowskim, z którego zostały one pierwotnie wysłane lub przetransportowane.

[…]

6.      Odpłatne wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów obejmuje także używanie przez podatnika do celów jego przedsiębiorstwa towarów wysyłanych lub transportowanych przez niego lub na jego rachunek z innego państwa członkowskiego, na którego terytorium towary zostały wyprodukowane, wydobyte, przetworzone, zakupione lub nabyte, określone w ust. 1, lub przywiezione przez podatnika w ramach jego przedsiębiorstwa do tego innego państwa członkowskiego.

[…]”.

8        Artykuł 28f tej dyrektywy, zatytułowany „Prawo do odliczenia podatku”, stanowi:

„1.      Artykuł 17 ust. 2, 3 i 4 otrzymuje brzmienie:

»2.      O ile towary i usługi są częścią transakcji podlegających opodatkowaniu, podatnik jest uprawniony do odliczenia od podatku, który zobowiązany jest zapłacić:

a)      należny lub zapłacony na terytorium kraju podatek [VAT] od towarów lub usług, które są lub mają być mu dostarczone przez innego podatnika;

[…]

3.      Państwa członkowskie przyznają ponadto każdemu podatnikowi prawo do odliczenia lub zwrotu kwoty podatku [VAT], określonej w ust. 2, w zakresie, w jakim towary i usługi są częścią: 

a)      transakcji związanych z działalnością gospodarczą, określonych w art. 4 ust. 2, przeprowadzanych w innym kraju, które podlegałyby odliczeniu, jeżeli zostałyby przeprowadzone na terytorium kraju;

[…]

4.      Zwrot podatku [VAT], określony w ust. 3, jest dokonywany:

–        na rzecz podatników, którzy mają swoją siedzibę nie na terytorium kraju, lecz w innym państwie członkowskim, zgodnie ze szczegółowymi zasadami ustanowionymi w [ósmej] dyrektywie [Rady] 79/1072/EWG [z dnia 6 grudnia 1979 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do podatków obrotowych – warunki zwrotu podatku od wartości dodanej podatnikom niemającym siedziby na terytorium kraju (Dz.U. 1979, L 331, s. 11, zwanej dalej ‘ósmą dyrektywą’)],

–        […]«

[…]”.

 Ósma dyrektywa

9        Artykuł 1 ósmej dyrektywy stanowi:

„Do celów niniejszej dyrektywy termin »podatnik niemający siedziby na terytorium danego kraju« oznacza osobę określoną w art. 4 ust. 1 [szóstej dyrektywy], która w okresie określonym w art. 7 ust. 1 akapit pierwszy zdani[a] pierwsze i drugie nie ma w tym kraju ani siedziby dla prowadzenia swojej działalności gospodarczej, ani stałego zakładu, z którego prowadzone są transakcje gospodarcze, ani też, jeżeli nie istnieje taka siedziba lub stały zakład, swojego stałego lub normalnego miejsca zamieszkania, i która w tym samym okresie nie dostarczała towarów lub usług uznawanych za dostarczane w tym kraju […]”.

10      Artykuł 2 tej dyrektywy przewiduje:

„Każde państwo członkowskie zwraca każdemu podatnikowi niemającemu siedziby na terytorium tego kraju, ale mającemu siedzibę w innym państwie członkowskim, zgodnie z ustanowionymi poniżej warunkami, każdy podatek [VAT] nałożony w odniesieniu do usług lub mienia ruchomego dostarczonego mu przez innych podatników na terytorium tego kraju lub poniesiony w odniesieniu do przywozu towarów do tego kraju, o ile takie towary i usługi są wykorzystywane w celach transakcji określonych w art. 17 ust. 3 lit. a) i b) [szóstej dyrektywy] oraz świadczenia usług określonych w art. 1 lit. b)”.

 Prawo francuskie

11      Artykuł 256 code général des impôts (ogólnego kodeksu podatkowego, zwanego dalej „CGI”), w brzmieniu mającym zastosowanie do okoliczności sporu głównego, przewiduje:

„I.      Opodatkowaniu podatkiem [VAT] podlegają dostawa towarów lub świadczenie usług dokonywane odpłatnie przez podatnika działającego w takim charakterze.

II.      1° Dostawa towaru oznacza przeniesienie prawa do rozporządzania dobrami materialnymi jak właściciel.

[…]”.

12      Artykuł 258 CGI brzmi następująco:

„I.      Uznaje się, że dostawa rzeczy ruchomej miała miejsce we Francji, jeżeli rzecz ta znajduje się we Francji:

a)      w chwili wysyłki lub przewozu dokonywanych przez sprzedawcę, przez nabywcę, albo na ich rachunek, w celu odbioru przez nabywcę;

b)      w chwili montażu lub instalacji przez sprzedawcę lub na jego rachunek;

c)      w chwili przekazania do dyspozycji nabywcy w braku wysyłki lub przewozu;

[…]”.

13      Artykuły 271 CGI i 242-0 M załącznika II do CGI wdrażają art. 1 i 2 ósmej dyrektywy.

 Postępowanie główne i pytanie prejudycjalne

14      W 2001 r. skarżąca w postępowaniu głównym wyprodukowała we Włoszech części metalowe, które sprzedała Atralowi, spółce z siedzibą we Francji.

15      Przed ich dostawą do Atralu skarżąca w postępowaniu głównym dokonała wysyłki tych części na własny rachunek do innej spółki francuskiej, Saunier-Plumaz, aby ta wykonała na tych częściach roboty wykończeniowe, czyli lakiernicze, a następnie odesłała je do nabywcy końcowego.

16      Cena sprzedaży owych części, zafakturowana Atralowi przez spółkę Fonderie 2A, zawierała te roboty wykończeniowe. Te same roboty zostały zafakturowane spółce Fonderie 2A przez usługodawcę, czyli spółkę Saunier-Plumaz, na kwotę, która obejmowała również podatek VAT od tych robót.

17      Fonderie 2A wniosła do francuskich organów podatkowych, na podstawie przepisów krajowych wdrażających ósmą dyrektywę, o zwrot obciążającego ją podatku VAT.

18      Wniosek ten został oddalony na tej podstawie, że zgodnie z przepisami krajowymi wdrażającymi szóstą dyrektywę miejsce dostawy towarów znajdowało się we Francji.

19      Fonderie 2A wniosła zatem skargę na tę odmowę do tribunal administratif de Paris (sądu administracyjnego w Paryżu), który oddalił skargę orzeczeniem z dnia 3 lipca 2008 r. Ze względu na to, że wniesiona apelacja także została oddalona przez cour administrative d’appel de Paris (administracyjny sąd apelacyjny w Paryżu) wyrokiem z dnia 21 października 2010 r., skarżąca w postępowaniu głównym wniosła skargę kasacyjną do Conseil d’État (rady państwa).

20      W ramach tej skargi skarżąca w postępowaniu głównym podnosi, że przepisy CGI wydane w celu zapewnienia transpozycji do prawa francuskiego przepisów szóstej dyrektywy zostały naruszone przez cour administrative d’appel de Paris. Uważa ona, że dokonała dostawy wewnątrzwspólnotowej z Włoch i nie dokonała opodatkowanej transakcji we Francji. Zatem to nabywca jest zobowiązany do zapłaty podatku VAT od tego nabycia wewnątrzwspólnotowego.

21      W tych okolicznościach Conseil d’État postanowiła zawiesić postępowanie i zwrócić się do Trybunału z następującym pytaniem prejudycjalnym:

„Czy przepisy szóstej dyrektywy określające miejsce dostawy wewnątrzwspólnotowej powinny prowadzić do wniosku, że dostawa towaru przez spółkę do nabywcy w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej, po przetworzeniu towaru na rachunek sprzedawcy dokonanym w zakładzie innej spółki znajdującym się na terytorium państwa nabywcy, stanowi dostawę z państwa sprzedawcy do państwa końcowego odbiorcy, czy też dostawę w ramach państwa owego odbiorcy, dokonywaną z zakładu, w którym nastąpiło przetworzenie?”.

 W przedmiocie pytania prejudycjalnego

 Uwagi wstępne

22      Z łącznej lektury art. 1 i 2 ósmej dyrektywy wynika, że w sytuacji skarżącej w postępowaniu głównym dostawca towaru ma prawo do zwrotu obciążającego ten towar podatku VAT, który zapłacił on usługodawcy mającemu siedzibę w innym państwie członkowskim, tylko wtedy, gdy ów dostawca nie dokonał żadnej dostawy towarów lub świadczenia usług uważanych za mające miejsce w tym ostatnim państwie członkowskim. Jeśli bowiem w sytuacji skarżącej w postępowaniu głównym dostawca dokonał dostawy towarów w tym samym państwie członkowskim, to zasada neutralności VAT nie wymaga zwrotu podatku VAT zapłaconego usługodawcy, ponieważ ten dostawca, w zakresie, w jakim usługi świadczone przez wspomnianego usługodawcę są wykorzystywane w celach podlegających opodatkowaniu transakcji tego dostawcy, ma prawo do odliczenia podatku VAT zgodnie z art. 17 ust. 2 lit. a) szóstej dyrektywy w wersji wynikającej z art. 28f pkt 1 rzeczonej dyrektywy.

23      Sąd odsyłający dąży zatem do ustalenia, czy dostawa towarów dokonana przez dostawcę, w sytuacji skarżącej w postępowaniu głównym, nabywcy mającemu siedzibę w innym państwie członkowskim jest uważana za mającą miejsce w tym ostatnim państwie członkowskim, jeżeli rzeczony dostawca powierza roboty wykończeniowe usługodawcy mającemu siedzibę w tym samym państwie członkowskim przed zleceniem transportu rzeczonych towarów do tego nabywcy.

24      Nawet jeśli przedstawione pytanie dotyczy w sposób ogólny przepisów szóstej dyrektywy pozwalających na określenie miejsca dostawy wewnątrzwspólnotowej, to należy uznać, że odnosi się ono do wykładni art. 8 ust. 1 lit. a) tej dyrektywy. Z orzecznictwa wynika bowiem, że przepis ten, który pozwala na określenie miejsca dostawy towarów, nie wprowadza żadnego rozróżnienia pomiędzy dostawami „wewnątrzwspólnotowymi” a dostawami „wewnętrznymi” (zob. wyrok EMAG Handel Eder, C-245/04, EU:C:2006:232, pkt 46).

25      W konsekwencji, jak stwierdziła rzecznik generalna w pkt 52 opinii, miejsce dostawy towarów polegającej na sprzedaży części metalowych będącej przedmiotem postępowania głównego przez spółkę Fonderie 2A na rzecz Atralu powinno być określone w świetle rzeczonego art. 8 ust. 1 lit. a), a „wprowadzanie” lub „używanie” w rozumieniu art. 28a ust. 5 lit. b) i art. 28a ust. 6 szóstej dyrektywy nie ma w tym względzie znaczenia, wykładnia tych ostatnich przepisów nie jest zatem konieczna do odpowiedzi na przedstawione pytanie.

26      W tych okolicznościach należy uznać, iż poprzez swoje pytanie sąd odsyłający zasadniczo dąży do ustalenia, czy art. 8 ust. 1 lit. a) szóstej dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że miejsce dostawy towaru sprzedanego przez spółkę z siedzibą w jednym państwie członkowskim nabywcy z siedzibą w innym państwie członkowskim, w odniesieniu do którego sprzedawca zlecił usługodawcy mającemu siedzibę w tym innym państwie członkowskim roboty wykończeniowe przed wysłaniem tego towaru przez rzeczonego usługodawcę nabywcy, należy uważać za znajdujące się w państwie członkowskim siedziby dostawcy, czy też przeciwnie – w państwie członkowskim siedziby nabywcy.

 Odpowiedź Trybunału

27      W tym względzie należy w pierwszej kolejności odwołać się do brzmienia art. 8 ust. 1 lit. a) szóstej dyrektywy, na mocy którego za miejsce dostawy towarów uważa się „miejsce, gdzie towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do odbiorcy”. Literalna wykładnia tego przepisu nie pozwala uznać, aby miejsce dostawy, takie jak pomiędzy skarżącą w postępowaniu głównym a nabywcą, znajdowało się w państwie członkowskim siedziby dostawcy. Rozpatrywane towary zostały bowiem najpierw wysłane do usługodawcy mającego siedzibę w innym państwie członkowskim, a ten następnie, po wykonaniu robót wykończeniowych, wysłał je nabywcy mającemu siedzibę w tym ostatnim państwie członkowskim. Tylko towary będące przedmiotem umowy zawartej między dostawcą a nabywcą, czyli wykończone towary, znajdowały się zatem już „w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do odbiorcy” w rozumieniu art. 8 ust. 1 lit. a) szóstej dyrektywy w państwie członkowskim siedziby nabywcy.

28      W drugiej kolejności tę literalną wykładnię wspiera ogólna struktura rozpatrywanego przepisu. Miejsce „dostawy towarów” w rozumieniu art. 5 ust. 1 szóstej dyrektywy, czyli miejsce przeniesienia prawa do rozporządzania rzeczą jak właściciel, powinno być bowiem określone na podstawie zasad ustanowionych w art. 8 ust. 1 szóstej dyrektywy. Dostawca towarów, w sytuacji skarżącej w postępowaniu głównym, gdy wysyła je usługodawcy, któremu powierzono roboty wykończeniowe, nie przenosi na nabywcę prawa do rozporządzania danymi towarami jak właściciel. Taka wysyłka ma na celu wyłącznie doprowadzenie danych towarów do stanu zgodnego ze zobowiązaniami umownymi dostawcy, aby mogła nastąpić późniejsza dostawa do nabywcy.

29      W tym względzie należy jeszcze przypomnieć, że art. 8 ust. 1 lit. a) szóstej dyrektywy oznacza istnienie dostatecznego czasowego i materialnego związku pomiędzy dostawą spornych towarów i ich wysyłką oraz ciągłości w przeprowadzaniu transakcji (zob. wyrok X, C-84/09, EU:C:2010:693, pkt 33).

30      Brak jest takiego związku i takiej ciągłości, jeżeli wysyłka towarów przez dostawcę usługodawcy ma na celu ich przetworzenie przed ich dostawą do nabywcy, aby doprowadzić je do stanu zgodnego ze zobowiązaniami umownymi między dostawcą a nabywcą. W tych okolicznościach za miejsce dostawy w rozumieniu art. 8 ust. 1 lit. a) szóstej dyrektywy uważa się miejsce, gdzie znajdują się towary, które stały się zgodne ze zobowiązaniami umownymi między tymi dwiema stronami.

31      Wreszcie wykładnia taka jest zgodna z celem przepisów szóstej dyrektywy dotyczących określenia miejsca opodatkowanych transakcji, które to przepisy dążą do uniknięcia zarówno podwójnego opodatkowania, jak i braku opodatkowania rzeczonych transakcji (zob. podobnie, w odniesieniu do art. 9 szóstej dyrektywy, wyrok ADV Allround, C-218/10, EU:C:2012:35, pkt 27 i przytoczone tam orzecznictwo). Pozwala ona bowiem, jak zauważyła rzecznik generalna w pkt 42 opinii, na jednoznaczne określenie miejsca dostawy towaru, decydującego o tym, któremu państwu członkowskiemu przysługuje podatek VAT od tej transakcji.

32      W tych okolicznościach na przedstawione pytanie powinno się odpowiedzieć, iż art. 8 ust. 1 lit. a) szóstej dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że miejsce dostawy towaru sprzedanego przez spółkę z siedzibą w jednym państwie członkowskim nabywcy z siedzibą w innym państwie członkowskim, w odniesieniu do którego to towaru sprzedawca zlecił usługodawcy mającemu siedzibę w tym innym państwie członkowskim roboty wykończeniowe mające na celu uczynić ów towar zdatnym do dostawy przed wysłaniem go przez rzeczonego usługodawcę nabywcy, należy uważać za znajdujące się w państwie członkowskim siedziby nabywcy.

 W przedmiocie kosztów

33      Dla stron w postępowaniu głównym niniejsze postępowanie ma charakter incydentalny, dotyczy bowiem kwestii podniesionej przed sądem odsyłającym, do niego zatem należy rozstrzygnięcie o kosztach. Koszty poniesione w związku z przedstawieniem uwag Trybunałowi, inne niż koszty stron w postępowaniu głównym, nie podlegają zwrotowi.

Z powyższych względów Trybunał (druga izba) orzeka, co następuje:

Artykuł 8 ust. 1 lit. a) szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku, zmienionej dyrektywą Rady 95/7/WE z dnia 10 kwietnia 1995 r., należy interpretować w ten sposób, że miejsce dostawy towaru sprzedanego przez spółkę z siedzibą w jednym państwie członkowskim nabywcy z siedzibą w innym państwie członkowskim, w odniesieniu do którego to towaru sprzedawca zlecił usługodawcy mającemu siedzibę w tym innym państwie członkowskim roboty wykończeniowe mające na celu uczynić ów towar zdatnym do dostawy przed wysłaniem go przez rzeczonego usługodawcę nabywcy, należy uważać za znajdujące się w państwie członkowskim siedziby nabywcy.

Podpisy

* Język postępowania: francuski.