BG
ES
CS
DA
DE
ET
EL
EN
FR
HR
IT
LV
LT
HU
MT
NL
PL
PT
RO
SK
SL
FI
SVInfo
- Referral date: 21-11-2014
- Show case reference
- Ruling date: 22-10-2015
- AG: Wathelet
References in this case
Highlight in text
Go|
26.1.2015 |
EL |
Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης |
C 26/19 |
Αναίρεση που άσκησε την 21η Νοεμβρίου 2014 η Ευρωπαϊκή Επιτροπή κατά της αποφάσεως του Γενικού Δικαστηρίου (Δεύτερο τμήμα) που εκδόθηκε την 11η Σεπτεμβρίου 2014 στην υπόθεση T-425/11, Ελλάδα κατά Επιτροπής
(Υπόθεση C-530/14 P)
(2015/C 026/23)
Γλώσσα διαδικασίας: η ελληνική
Διάδικοι
Αναιρεσείουσα: Ευρωπαϊκή Επιτροπή (εκπρόσωποι: A. Bouchagiar και P.J. Loewenthal)
Αντίδικος στην αναιρετική διαδικασία: Ελληνική Δημοκρατία
Αιτήματα
|
— |
Να αναιρεθεί η απόφαση του Γενικού Δικαστηρίου (Δεύτερο τμήμα) της 11ης Σεπτεμβρίου 2014, κοινοποιηθείσας στην Επιτροπή την 12η Σεπτεμβρίου 2014, στην υπόθεση Τ-425/11 Ελλάδα κατά Επιτροπής (ECLI:EU:T:2014:768). |
|
— |
Να αναπεμφθεί η υπόθεση στο Γενικό Δικαστήριο για να εκδικαστεί εκ νέου. |
|
— |
Να επιφυλαχθεί το Δικαστήριο επί των δικαστικών εξόδων της παρούσας διαδικασίας. |
Λόγοι αναιρέσεως και κύρια επιχειρήματα
Η αίτηση αναιρέσεως βασίζεται σε έναν λόγο αναίρεσης: το Γενικό Δικαστήριο προέβη σε εσφαλμένη ερμηνεία και εφαρμογή του άρθρου 107(1) ΣΛΕΕ κρίνοντας ότι το επίμαχο μέτρο δεν παρείχε πλεονέκτημα υπέρ των δημοσίων καζίνων. Ο μοναδικός αυτός λόγος αναίρεσης της Επιτροπής αποτελείται από τρία σκέλη.
Πρώτον, στις σκέψεις 52 έως 58 της αναιρεσιβαλλόμενης απόφασης, το Γενικό Δικαστήριο παρέβη το άρθρο 107(1) ΣΛΕΕ κρίνοντας ότι τα δημόσια καζίνο δεν απήλαυναν πλεονεκτήματος από την καταβολή χαμηλότερου φόρου ανά εισερχόμενο πελάτη βάσει του επίμαχου μέτρου, επειδή τα καταβαλλόμενα ποσά αντιστοιχούσαν στο 80 % των υποχρεωτικών τιμών εισιτηρίου που εισέπρατταν τα ιδιωτικά και δημόσια καζίνα.
Δεύτερον, στις σκέψεις 59 έως 68 της αναιρεσιβαλλόμενης απόφασης, το Γενικό Δικαστήριο παρέβη το άρθρο 107(1) ΣΛΕΕ κρίνοντας ότι δεν αρκεί η Επιτροπή να καθορίσει το πλεονέκτημα του επίμαχου μέτρου ως άμεση εκ του νόμου (de jure) φορολογική διάκριση, αλλά ότι η Επιτροπή όφειλε να βασίσει την ύπαρξη πλεονεκτήματος σε μία οικονομική ανάλυση των επιπτώσεων του επίμαχου μέτρου.
Τρίτον, στις σκέψεις 74 έως 80 της αναιρεσιβαλλόμενης απόφασης, το Γενικό Δικαστήριο παρέβη το άρθρο 107(1) ΣΛΕΕ κρίνοντας, αφενός, ότι η πρακτική της δωρεάν εισόδου δεν μπορούσε να ενισχύσει το πλεονέκτημα του επίμαχου μέτρου επειδή το μέτρο αυτό δεν παρείχε πλεονέκτημα και, αφετέρου, ότι για να τελεσφορήσει το επιχείρημα αυτό η Επιτροπή όφειλε να αποδείξει ότι στην πράξη ο αριθμός των χορηγούμενων δωρεάν εισόδων ήταν υπερβολικά υψηλός σε σχέση με τους σκοπούς της ελληνικής νομοθεσίας που επέτρεπε την πρακτική αυτή, με αποτέλεσμα να παραβαίνει τους όρους της εθνικής αυτής νομοθεσίας.