EU tax law WEB Tolley - C-430/15

(i)

Czy osoba, której prawo do zasiłku na utrzymanie w przypadku niepełnosprawności w Zjednoczonym Królestwie ustaje na podstawie prawa krajowego Zjednoczonego Królestwa z uwagi na przeniesienie się do innego państwa członkowskiego i która zakończyła wszelką działalność zawodową przed tym przeniesieniem, jednakże pozostaje ubezpieczona na wypadek starości w ramach systemu zabezpieczenia społecznego Zjednoczonego Królestwa, przestaje podlegać ustawodawstwu Zjednoczonego Królestwa dla celów art. 13 ust. 2 lit. f) rozporządzenia nr 1408/71?

(ii)

Czy osoba taka w jakimkolwiek przypadku podlega w dalszym ciągu ustawodawstwu Zjednoczonego Królestwa w świetle pkt 19 lit. c) pozycji dotyczącej Zjednoczonego Królestwa w załączniku VI do rozporządzenia?

(iii)

Jeżeli przestała ona podlegać ustawodawstwu Zjednoczonego Królestwa w rozumieniu art. 13 ust. 2 lit. f), czy Zjednoczone Królestwo jest zobowiązane, czy też jedynie uprawnione na podstawie pkt 20 załącznika VI do stosowania względem niej przepisów tytułu III rozdział 1 rozporządzenia?

(i)

Czy szeroka definicja pracownika najemnego zawarta w wyroku Dodl i Oberhollenzer (EU:C:2005:364) znajduje zastosowanie dla celów art. 19–22 rozporządzenia, w sytuacji gdy dana osoba zakończyła wszelką działalność zawodową przed przeniesieniem się do innego państwa członkowskiego, pomimo poczynionego w tytule III rozdział 1 rozróżnienia pomiędzy z jednej strony pracownikami najemnymi i osobami prowadzącymi działalność na własny rachunek a z drugiej strony osobami bezrobotnymi?

(ii)

Jeżeli znajduje ona zastosowanie, czy osoba taka jest uprawniona do przeniesienia świadczenia na podstawie art. 19 albo art. 22? Czy art. 22 ust. 1 lit. b) stoi na przeszkodzie wyłączeniu uprawnienia skarżącej do składnika DLA z tytułu niesamodzielności poprzez wymóg zamieszkania nałożony przez ustawodawstwo krajowe w przypadku przeniesienia się do innego państwa członkowskiego?