Available languages

Taxonomy tags

Info

References in this case

Share

Highlight in text

Go

13.6.2016   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 211/37

Αναίρεση που άσκησε στις 12 Απριλίου 2016 ο Dirk Andres (σύνδικος πτωχεύσεως της Heitkamp BauHolding GmbH), πρώην Heitkamp BauHolding GmbH κατά της αποφάσεως που εξέδωσε το Γενικό Δικαστήριο (ένατο τμήμα) στις 4 Φεβρουαρίου 2016 στην υπόθεση T-287/11, Heitkamp BauHolding GmbH κατά Ευρωπαϊκής Επιτροπής

(Υπόθεση C-203/16 P)

(2016/C 211/48)

Γλώσσα διαδικασίας: η γερμανική

Διάδικοι

Αναιρεσείων: Dirk Andres (σύνδικος πτωχεύσεως της Heitkamp BauHolding GmbH (εκπρόσωποι: W. Niemann, S. Geringhoff, P. Dodos, δικηγόροι)

Λοιποί διάδικοι στην αναιρετική διαδικασία: Ευρωπαϊκή Επιτροπή, Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας

Αιτήματα

Ο αναιρεσείων ζητεί από το Δικαστήριο:

—

να αναιρέσει μερικώς την απόφαση του Γενικού Δικαστηρίου της 4.2.2016 στην υπόθεση T-287/11, όπως διατυπώνεται στο διατακτικό, στο μέτρο που με αυτήν απορρίφθηκε η προσφυγή (σημεία 2 και 3 του διατακτικού), και, διατηρούμενων των πρωτοδίκως προβληθέντων αιτημάτων, να ακυρώσει την απόφαση της πρώτης αναιρεσίβλητης 2011/527/ΕΕ της 26.1.2011 σχετικά με την κρατική ενίσχυση C 7/10 (πρώην CP 250/09 και NN 5/10) που χορηγήθηκε από τη Γερμανία «Νόμος περί φορολογίας νομικών προσώπων, ρήτρα εξυγίανσης» (1),

—

επικουρικώς, να αναιρέσει μερικώς την προμνησθείσα απόφαση του Γενικού Δικαστηρίου, όπως διατυπώνεται στο διατακτικό, στο μέτρο που με αυτήν απορρίφθηκε η προσφυγή (σημεία 2 και 3 του διατακτικού) και να αναπέμψει την υπόθεση ενώπιον του Γενικού Δικαστηρίου,

—

να καταδικάσει την Ευρωπαϊκή Επιτροπή στα δικαστικά έξοδα.

Λόγοι αναιρέσεως και κύρια επιχειρήματα

Προς στήριξη της αναιρέσεως, ο αναιρεσείων προβάλλει τους ακόλουθους λόγους:

Καταρχάς, ο αναιρεσείων προβάλλει διαδικαστικά πταίσματα. Διατείνεται ότι το Γενικό Δικαστήριο δεν αιτιολόγησε ή αιτιολόγησε αντιφατικά τα συμπεράσματά του σχετικά με το πλαίσιο αναφοράς, τον επιλεκτικό χαρακτήρα του μέτρου και τη δικαιολόγησή του, όπως επίσης ότι προσέβαλε το δικαίωμά του ακροάσεως καθόσον δεν έλαβε υπόψη τα επιχειρήματά του.

Επιπλέον, ο αναιρεσείων προβάλλει παράβαση του άρθρου 107 ΣΛΕΕ στηριζόμενος επ’ αυτού σε τρεις λόγους αναιρέσεως:

Πρώτον, διατείνεται ότι το Γενικό Δικαστήριο καθόρισε εσφαλμένα το πλαίσιο αναφοράς, καθότι, συγχέοντας το πρώτο και το δεύτερο στάδιο του ελέγχου επιλεκτικότητας, εξέλαβε εσφαλμένα τη μεν ρύθμιση του άρθρου 8c, παράγραφος 1, του KStG, περί αποκλεισμού της μεταφοράς ζημιών ως τον εφαρμοστέο βασικό κανόνα, τη δε διατήρηση των ζημιών σύμφωνα με τη «ρήτρα εξυγιάνσεως» του άρθρου 8c, παράγραφος 1a, του KStG, ως εξαίρεση. Στο πλαίσιο αυτό το Γενικό Δικαστήριο δεν έλαβε υπόψη ότι η ρήτρα εξυγιάνσεως αποτελεί τμήμα του γενικότερου και βασιζόμενου στο γερμανικό συνταγματικό δίκαιο κανονικού φορολογικού δικαίου περί μεταφοράς των ζημιών σύμφωνα με το άρθρο 10d του EStG.

Δεύτερον, το Γενικό Δικαστήριο εξέλαβε εσφαλμένα τη «ρήτρα εξυγιάνσεως» ως παράνομη. Το Γενικό Δικαστήριο δεν έλαβε υπόψη ότι η «ρήτρα εξυγιάνσεως» δεν καθορίζει κανένα προσωπικό πεδίο εφαρμογής, αλλά αντιθέτως, αφορά κάθε επιχείρηση ανεξαρτήτως του είδους και του αντικειμένου της. Η «ρήτρα εξυγιάνσεως» εφαρμόζεται ανεξαιρέτως σε κάθε επιχείρηση που αντιμετωπίζει οικονομικά προβλήματα. Στο πλαίσιο αυτό, το Γενικό Δικαστήριο δεν έλαβε επίσης υπόψη ότι, όσον αφορά τον κύριο σκοπό της ρύθμισης περί μεταφοράς των ζημιών, ήτοι την αποφυγή του κινδύνου ενδεχόμενης καταχρηστικής χρήσης των ζημιών, οι προβληματικές και οι υγιείς επιχειρήσεις δεν βρίσκονται σε μια, από ουσιαστικής και νομικής απόψεως, συγκρίσιμη κατάσταση. Στην περιπτώσεις της «ρήτρας εξυγιάνσεως» αποκλείεται η καταχρηστική χρήση των ζημιών, δυνάμει της εξουσίας προσδιορισμού που έχει ο νομοθέτης.

Τρίτον, σε κάθε περίπτωση, το Γενικό Δικαστήριο αδίκως έκρινε ότι η «ρήτρα εξυγιάνσεως» δεν δικαιολογείται. Ο αναιρεσείων προβάλλει ότι η «ρήτρα εξυγιάνσεως» δεν αποβλέπει στη στήριξη των προβληματικών επιχειρήσεων, αλλά στη διασφάλιση της φορολόγησης των επιχειρήσεων αυτών σύμφωνα με την αρχή της ίσης συμμετοχής στα φορολογικά βάρη η οποία αποτελεί εγγενή σκοπό του γερμανικού φορολογικού δικαίου. Ειδικότερα, με τη διατήρηση των ζημιών πρέπει να καθίσταται εν τέλει δυνατή η μέσω του συμψηφισμού ζημιών φορολογική εξαίρεση των λεγόμενων «πλασματικών κερδών», τα οποία προκύπτουν από τη διαγραφή χρέους.

(1)  ΕΕ L 235, σ. 26.