Available languages

Taxonomy tags

Info

References in this case

Share

Highlight in text

Go

13.6.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/37

Odwołanie od wyroku Sądu (dziewiąta izba) wydanego w dniu 4 lutego 2016 r. w sprawie T-287/11, Heitkamp BauHolding GmbH/Komisja Europejska, wniesione w dniu 12 kwietnia 2016 r. przez Dirka Andresa (syndyka masy upadłościowej spółki Heitkamp BauHolding GmbH), dawniej Heitkamp Bauholding GmbH

(Sprawa C-203/16 P)

(2016/C 211/48)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Wnoszący odwołanie: Dirk Andres (syndyk masy upadłościowej spółki Heitkamp BauHolding GmbH) (przedstawiciele: W. Niemann, S. Geringhoff, P. Dodos, Rechtsanwälte)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska, Republika Federalna Niemiec

Żądania wnoszącego odwołanie

—

uchylenie części sentencji wyroku Sądu z dnia 4 lutego 2016 r. w sprawie T-287/11 w zakresie, w jakim oddalono w niej skargę (pkt 2 i 3 sentencji), oraz stwierdzenie nieważności, z uwzględnieniem żądań przedstawionych w pierwszej instancji, decyzji Komisji 2011/527/UE z dnia 26 stycznia 2011 r. w sprawie pomocy państwa C 7/10 (ex CP 250/09 i NN 5/10) przyznanej przez Niemcy („KStG, Sanierungsklausel”) (1);

—

posiłkowo, uchylenie części sentencji wskazanego wyżej wyroku Sądu w zakresie, w jakim oddalono w niej skargę (pkt 2 i 3 sentencji), oraz przekazanie sprawy Sądowi do ponownego rozpoznania;

—

obciążenie drugiej strony postępowania kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W uzasadnieniu odwołania wnoszący odwołanie podnosi następujące zarzuty:

W pierwszym rzędzie wnoszący odwołanie twierdzi, że dopuszczono się uchybień proceduralnych. Sąd nie uzasadnił swych ustaleń dotyczących zdefiniowania układu odniesienia, selektywnego charakteru środka i jego uzasadnienia, względnie uzasadnił te ustalenia w sposób wewnętrznie sprzeczny, a jednocześnie, poprzez nieuwzględnienie argumentów wnoszącego odwołanie, naruszył przy tym jego prawo do bycia wysłuchanym.

Ponadto wnoszący odwołanie utrzymuje, że dopuszczono się naruszenia art. 107 TFUE, a na poparcie tego twierdzenia podnosi następujące zarzuty:

Po pierwsze, Sąd nieprawidłowo zdefiniował układ odniesienia, gdyż, myląc ze sobą pierwszy i drugi stopień kontroli selektywności, niesłusznie uznał za obowiązującą zasadę ogólną uregulowanie przewidujące wyłączenie wykorzystania strat na podstawie § 8c ust. 1 KStG, zaś zachowanie strat na podstawie klauzuli restrukturyzacji zawartej w § 8c ust. 1a KStG uznał za wyjątek od tej zasady. Sąd nie uwzględnił przy tym okoliczności, że klauzula restrukturyzacji jest elementem powszechnego, opartego na niemieckim prawie konstytucyjnym normalnego podatkowego trybu przenoszenia strat na podstawie § 10d EStG.

Po drugie, Sąd niesłusznie uznał klauzulę restrukturyzacji za selektywną. Sąd nie wziął pod uwagę tego, że klauzula restrukturyzacji nie określa swego podmiotowego zakresu zastosowania, ale przeciwnie – jest dostępna dla wszystkich przedsiębiorstw, bez względu na ich rodzaj czy przedmiot działalności. Klauzula restrukturyzacji ma zastosowanie w jednakowym zakresie do wszystkich przedsiębiorstw, które znalazły się w trudnej sytuacji gospodarczej. W tym kontekście Sąd nie wziął również pod uwagę tego, że – z punktu widzenia właściwego celu uregulowań dotyczących przenoszenia strat, a mianowicie wyeliminowania ryzyka nadużyć przy wykorzystywaniu strat – przedsiębiorstwa będące w trudnej sytuacji i przedsiębiorstwa zdrowe nie znajdują się w sytuacjach porównywalnych pod względem faktycznym i prawnym. W typowych przewidzianych przez ustawodawcę przypadkach stosowania klauzuli restrukturyzacji wykluczone są nadużycia związane z wykorzystywaniem strat.

Po trzecie, Sąd w każdym razie niesłusznie uznał klauzulę restrukturyzacji za nieuzasadnioną. Wnoszący odwołanie utrzymuje, że klauzula restrukturyzacji nie ma na celu wspierania przedsiębiorstw znajdujących się w trudnej sytuacji, ale zmierza do zapewnienia, aby przedsiębiorstwa te były opodatkowane zgodnie z zasadą zdolności płatniczej, co stanowi cel nierozerwalnie związany z niemieckim systemem podatkowym. W szczególności w efekcie zatrzymania strat tzw. zyski pozorne, wynikające z rezygnacji z wierzytelności z tytułu pożyczek, zostają ostatecznie zwolnione z podatku w wyniku potrącenia ich ze stratami.

(1)  Dz.U. L 235, s. 26.