EU tax law WEB Titanium - C-931/19

–

w imieniu rządu austriackiego – A. Posch, F. Koppensteiner i J. Schmoll, w charakterze pełnomocników,

–

w imieniu Komisji Europejskiej – L. Mantl i R. Lyal, w charakterze pełnomocników,

1

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym dotyczy wykładni dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. 2006, L 347, s. 1) oraz dyrektywy 2006/112 zmienionej dyrektywą Rady 2008/8/WE z dnia 12 lutego 2008 r. (Dz.U. 2008, L 44, s. 11) (zwanej dalej „dyrektywą 2006/112 ze zm.”).

2

Wniosek ten został złożony w ramach sporu pomiędzy Titanium Ltd, z siedzibą na wyspie Jersey, a Finanzamt Österreich, dawniej Finanzamt Wien (organem podatkowym w Austrii, dawnym organem podatkowym miasta Wiedeń, Austria) (zwanym dalej „organem podatkowym”) w przedmiocie opodatkowania podatkiem od wartości dodanej (VAT) dochodów z wynajmu położonej w Austrii nieruchomości za lata podatkowe 2009 i 2010.

3

Tytuł V dyrektywy 2006/112, „Miejsce transakcji podlegających opodatkowaniu”, zawierał między innymi rozdział 3, zatytułowany „Miejsce świadczenia usług”, w którym znajdowały się art. 43–59 tej dyrektywy.

4

Artykuł 43 dyrektywy 2006/112 stanowił:

„Miejscem świadczenia usług jest miejsce, w którym usługodawca ma siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, z którego świadczy usługę lub, w przypadku braku takiej siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu”.

5

Zgodnie z art. 45 tej dyrektywy:

„Miejscem świadczenia usług związanych z nieruchomością, łącznie z usługami agentów nieruchomości i rzeczoznawców oraz usługami związanymi z przygotowywaniem i koordynacją prac budowlanych, takimi jak usługi architektów i biur nadzoru budowlanego, jest miejsce, w którym znajduje się dana nieruchomość”.

6

W myśl art. 193 dyrektywy 2006/112:

„Każdy podatnik dokonujący podlegającej opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług obowiązany jest do zapłaty VAT, z wyjątkiem sytuacji, gdy do zapłaty VAT zobowiązana jest inna osoba, w przypadkach, o których mowa w art. 194–199 i art. 202”.

7

Artykuł 194 tej dyrektywy stanowił:

„1.   W przypadku gdy podlegająca opodatkowaniu dostawa towarów lub świadczenie usług jest dokonywane przez podatnika niemającego siedziby w państwie członkowskim, w którym VAT jest należny, państwa członkowskie mogą postanowić, że osobą zobowiązaną do zapłaty VAT jest odbiorca towarów lub usługobiorca.

2.   Państwa członkowskie określają warunki stosowania ust. 1”.

8

Artykuł 196 omawianej dyrektywy stanowił:

„Do zapłaty VAT zobowiązany jest będący podatnikiem usługobiorca, na rzecz którego dokonano świadczenia usług, o których mowa w art. 56, lub usługobiorca zidentyfikowany do celów VAT w państwie członkowskim, w którym VAT jest należny, a na rzecz którego wykonano usługi, o których mowa w art. 44, 47, 50, 53, 54 i 55, jeżeli usługi są świadczone przez podatnika niemającego siedziby na terytorium tego państwa członkowskiego”.

9

Dyrektywa 2008/8 zmieniła ze skutkiem od dnia 1 stycznia 2010 r. dyrektywę 2006/112, a w szczególności jej przepisy zawarte w rozdziale 3 tytułu V oraz w art. 196.

10

Artykuł 44 dyrektywy 2006/112 ze zm. stanowi:

„Miejscem świadczenia usług na rzecz podatnika działającego w takim charakterze jest miejsce, w którym podatnik ten posiada siedzibę swojej działalności gospodarczej. Jeżeli jednak usługi te są świadczone na rzecz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika znajdującego się w miejscu innym niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. W przypadku braku takiej siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej miejscem świadczenia usług jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą ma stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu”.

11

Artykuł 45 omawianej dyrektywy stanowi:

„Miejscem świadczenia usług na rzecz osoby niebędącej podatnikiem jest miejsce, w którym usługodawca ma siedzibę swojej działalności gospodarczej. Jeżeli jednak usługi te są świadczone ze stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługodawcy znajdującego się w miejscu innym niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. W przypadku braku takiej siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej miejscem świadczenia usług jest miejsce, w którym usługodawca ma stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu”.

12

Artykuł 47 tej dyrektywy ma następujące brzmienie:

„Miejscem świadczenia usług związanych z nieruchomościami, w tym usług rzeczoznawców i agentów nieruchomości, usług zakwaterowania w sektorze hotelarskim lub sektorach o podobnej funkcji, takich jak ośrodki wczasowe lub w miejsca przeznaczone do użytku jako kempingi, przyznawanie prawa użytkowania nieruchomości oraz usług związanych z przygotowywaniem i koordynacją prac budowlanych, takich jak usługi architektów i biur nadzoru budowlanego, jest miejsce, w którym znajduje się dana nieruchomość”.

13

Artykuły 193 i 194 dyrektywy 2006/112 ze zm. są identyczne z art. 193 i 194 dyrektywy 2006/112.

14

Artykuł 196 dyrektywy 2006/112 ze zm. stanowi:

„Do zapłaty VAT zobowiązany jest każdy podatnik lub osoba prawna niebędąca podatnikiem zidentyfikowana do celów VAT, na rzecz której świadczone są usługi objęte art. 44, jeżeli usługi te są świadczone przez podatnika niemającego siedziby na terytorium tego państwa członkowskiego”.

15

Motyw 14 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112 (Dz.U. 2011, L 77, s. 1) stanowi:

„Aby zapewnić jednolite stosowanie zasad dotyczących miejsca dokonania transakcji podlegających opodatkowaniu, należy wyjaśnić pojęcia takie jak: siedziba działalności gospodarczej podatnika, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, stałe miejsce zamieszkania oraz zwykłe miejsce pobytu. Stosowanie możliwie jak najbardziej precyzyjnych i obiektywnych kryteriów powinno ułatwić stosowanie tych pojęć w praktyce; należy przy tym uwzględniać orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości [Unii Europejskiej]”.

16

Artykuł 11 tego rozporządzenia wykonawczego stanowi:

„1.   Na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE »stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej« oznacza dowolne miejsce – inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia – które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

2.   Na użytek stosowania następujących artykułów »stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej« oznacza dowolne miejsce – inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia – które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje:

3.   Fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej”.

17

Zgodnie z art. 65 rozporządzenia wykonawczego nr 282/2011, które weszło w życie dwadzieścia dni po ogłoszeniu, czyli w dniu 12 kwietnia 2011 r., zaczęto je stosować od dnia 1 lipca 2011 r.

18

Paragraf 19 ust. 1 Umsatzeuergesetz 1994 (ustawy z 1994 r. o podatku obrotowym, BGBl. 663/1994) (zwanej dalej „UStG”), w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2009 r., stanowił:

„Osobą zobowiązaną do zapłaty podatku jest przedsiębiorca w przypadkach określonych w § 1 ust. 1 pkt 1 i 2 oraz wystawca faktury w przypadkach określonych w § 11 ust. 14.

W przypadku innych usług (z wyjątkiem odpłatnego tolerowania korzystania z dróg federalnych) oraz w przypadku wykonania prac podatek jest należny od usługobiorcy, jeżeli:

Przedsiębiorca realizujący świadczenie jest zobowiązany do zapłaty tego podatku”.

19

Paragraf 19 ust. 1 UStG w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2010 r. ma następujące brzmienie:

„Osobą zobowiązaną do zapłaty podatku jest przedsiębiorca w przypadkach określonych w § 1 ust. 1 pkt 1 i 2 oraz wystawca faktury w przypadkach określonych w § 11 ust. 14.

W przypadku innych usług (z wyjątkiem odpłatnego tolerowania korzystania z dróg federalnych) oraz w przypadku wykonania prac podatek jest należny od usługobiorcy, jeżeli:

Przedsiębiorca realizujący świadczenie jest zobowiązany do zapłaty tego podatku”.

20

Titanium jest spółką mającą siedzibę oraz zarząd na wyspie Jersey, zaś przedmiotem jej działalności jest zarządzanie nieruchomościami, mieniem oraz mieszkaniami i kwaterami.

21

W latach podatkowych 2009 i 2010 spółka ta oddała w najem podlegający VAT nieruchomość, której była właścicielem w Wiedniu (Austria), dwóm austriackim przedsiębiorcom.

22

Do celów dotyczących tych transakcji, które były jedynymi transakcjami Titanium w Austrii, spółka upoważniła austriacką spółkę zarządzającą nieruchomościami do pośredniczenia w relacjach z usługodawcami i dostawcami, fakturowania czynszu i kosztów eksploatacji oraz prowadzenia rejestrów handlowych i przygotowywania danych dotyczących deklaracji VAT. Świadczenia te były wykonywane przez pełnomocnika w lokalu innym niż lokale należące do Titanium.

23

Titanium zachowała jednak uprawnienia decyzyjne do zawierania i rozwiązywania umów najmu, określania warunków ekonomicznych i prawnych umów najmu, dokonywania inwestycji i napraw, jak również organizacji ich finansowania, wyboru osób trzecich mających świadczyć inne usługi na wcześniejszym etapie obrotu i wreszcie wybierania, wyznaczania i nadzorowania samej spółki zarządzającej nieruchomościami.

24

Titanium uznała, że nie jest zobowiązana do zapłaty VAT z tytułu swojej działalności polegającej na wynajmie nieruchomości ze względu na to, że nie posiada w Austrii stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, natomiast organ podatkowy uznał, że wynajmowana nieruchomość stanowi takie stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, i w konsekwencji ustalił kwotę VAT, którą spółka powinna zapłacić za lata podatkowe 2009 i 2010.

25

Titanium wniosła do Bundesfinanzgericht (federalnego sądu do spraw finansowych, Austria) skargę na decyzje organu podatkowego, podnosząc, że w braku personelu nieruchomość, którą wynajmowała, nie może zostać uznana za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

26

Organ podatkowy podkreślił natomiast, że zgodnie z Umsatzsteuerrichtilinien 2000 (wytycznymi z 2000 r. w sprawie podatku obrotowego) przedsiębiorca, który posiada na terytorium austriackim nieruchomość, którą oddaje w najem podlegający opodatkowaniu VAT, powinien być traktowany jako krajowy przedsiębiorca, a odbiorca świadczenia nie jest zobowiązany do zapłaty podatku od tej transakcji. Zatem w przypadku wynajęcia nieruchomości zawsze istnieje stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

27

W tym względzie sąd odsyłający wskazuje, że przepisem krajowym, który powinien zastosować, jest § 19 ust. 1 UStG, który stanowi, że zobowiązanie podatkowe przechodzi na odbiorcę świadczenia, jeżeli przedsiębiorca nie prowadzi swojego przedsiębiorstwa na terytorium kraju lub nie posiada tam żadnego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej (Betriebsstätte). Wyjaśnia on, że przepis ten stanowi transpozycję nie tylko art. 196 dyrektywy 2006/112, lecz również jej art. 194.

28

Sąd odsyłający zauważa również, że z wyroków z dnia 17 lipca 1997 r., ARO Lease (C-190/95, EU:C:1997:374) i z dnia 7 maja 1998 r., Lease Plan (C-390/96, EU:C:1998:206) wynika, iż pojęcie „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” wymaga konkretnie, by usługodawca posiadał własny personel, oraz że korzystanie z personelu innego upoważnionego przedsiębiorstwa nie wystarcza, by zostać objętym zakresem tego pojęcia.

29

W tym względzie sąd odsyłający podkreśla, że kilka niemieckich sądów podatkowych uznało, iż pomimo niezatrudniania żadnych zasobów ludzkich farmę wiatrową można uznać za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, jeżeli ma ona znaczącą wartość i wykazuje maksymalny stopień stabilności. Wskazuje on jednak, że do dnia dzisiejszego Bundesfinanzhof (federalny trybunał finansowy, Niemcy) nie wydał orzeczenia w tej sprawie.

30

Sąd odsyłający zastanawia się zatem nad pojęciem „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” w odniesieniu do działalności, która, tak jak ta rozpatrywana w postępowaniu głównym, jest wykonywana bez wykorzystania jakichkolwiek zasobów technicznych lub ludzkich.

31

W tych okolicznościach Bundesfinanzgericht (federalny sąd do spraw finansowych) postanowił zawiesić postępowanie i zwrócić się do Trybunału z następującym pytaniem prejudycjalnym:

„Czy pojęcie »stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej« należy interpretować w ten sposób, że zakłada ono obecność zasobów ludzkich oraz technicznych i w związku z tym w miejscu prowadzenia działalności gospodarczej konieczna jest obecność własnego personelu usługodawcy, czy też w konkretnym przypadku podlegającego opodatkowaniu wynajmu nieruchomości położonej na terytorium krajowym, który to wynajem stanowi tylko bierną usługę polegającą na tolerowaniu działań usługobiorcy (Duldungsleistung), można to miejsce uznać za »stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej« również w sytuacji braku występowania w tym miejscu zasobów ludzkich?”.

32

Rząd austriacki podnosi, że zastosowanie w sprawie rozpatrywanej w postępowaniu głównym mają art. 45 dyrektywy 2006/112 i art. 47 dyrektywy 2006/112 ze zm., które stanowią, że miejscem świadczenia usług związanych z nieruchomością jest miejsce położenia nieruchomości, nie zaś art. 43 dyrektywy 2006/112 i art. 44 dyrektywy 2006/112 ze zm.

33

Wywodzi on z tego, że w niniejszej sprawie znajdują zastosowanie art. 194 dyrektywy 2006/112 i art. 194 dyrektywy 2006/112 ze zm., nie zaś, jak sugeruje sąd odsyłający, art. 196 dyrektywy 2006/112 i art. 196 dyrektywy 2006/112 ze zm.

34

W tym względzie Republika Austrii podnosi, że art. 194 dyrektywy 2006/112 i art. 194 dyrektywy 2006/112 ze zm. ustanawiają na rzecz państw członkowskich prawo wyboru i przyznają im uprawnienie do określenia warunków stosowania tych przepisów poprzez decydowanie o tym, czy obowiązek podatkowy ma być przeniesiony na usługobiorcę, w związku z czym wybór dokonany przez ustawodawcę austriackiego sprawia, że pytanie zadane przez sąd odsyłający staje się bezprzedmiotowe.

35

Wywodzi ona z tego, że pojęcie „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” nie ma związku ze sprawą będącą przedmiotem postępowania głównego, co uzasadnia uznanie wniosku o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym za niedopuszczalny.

36

W tym względzie należy przypomnieć, że – zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Trybunału – w ramach ustanowionej w art. 267 TFUE współpracy między Trybunałem i sądami krajowymi wyłącznie do sądu krajowego, przed którym zawisł spór i który powinien przyjąć na siebie odpowiedzialność za mające zapaść orzeczenie sądowe, należy dokonanie oceny, w świetle szczególnych okoliczności sprawy, zarówno konieczności wydania orzeczenia w trybie prejudycjalnym, po to, aby tenże sąd krajowy był w stanie wydać swoje orzeczenie, jak i znaczenia dla sprawy pytań zadanych Trybunałowi. W związku z tym jeśli postawione pytania dotyczą wykładni prawa Unii, Trybunał jest w zasadzie zobowiązany do wydania orzeczenia (wyrok z dnia 29 kwietnia 2021 r., Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny, C-383/19, EU:C:2021:337, pkt 29 i przytoczone tam orzecznictwo).

37

Wynika z tego, że pytania dotyczące wykładni prawa Unii, z którymi sąd krajowy zwrócił się do Trybunału na gruncie stanu prawnego i faktycznego, za którego ustalenie jest on odpowiedzialny, przy czym prawidłowość tych ustaleń nie podlega ocenie Trybunału, korzystają z domniemania, iż mają one znaczenie dla sprawy. Odrzucenie przez Trybunał wniosku sądu krajowego jest możliwe tylko wtedy, gdy jest oczywiste, że wykładnia prawa Unii, o którą wnioskowano, nie ma żadnego związku ze stanem faktycznym lub przedmiotem sporu przed sądem krajowym, gdy problem jest natury hipotetycznej bądź gdy Trybunał nie dysponuje elementami stanu faktycznego albo prawnego, które są konieczne do udzielenia użytecznej odpowiedzi na pytania, które zostały mu przedstawione (wyrok z dnia 1 października 2020 r., Úrad špeciálnej prokuratúry, C-603/19, EU:C:2020:774, pkt 28 i przytoczone tam orzecznictwo).

38

W niniejszej sprawie sąd odsyłający wskazał w przekazanym Trybunałowi dokumencie z dnia 19 sierpnia 2020 r., że zadane pytanie dotyczy w sposób ogólny wykładni pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” zawartego w dyrektywie 2006/112 oraz w rozporządzeniu wykonawczym nr 282/2011 oraz że pytanie to nie zawiera żadnego konkretnego odniesienia do art. 194 lub art. 196 tej dyrektywy. Podkreślił on, że to, czy sprawa w postępowaniu głównym jest objęta zakresem jednego z tych artykułów, okazuje się ostatecznie drugorzędna, zważywszy, że oba te artykuły dotyczą kwestii tego, w którym państwie podatnik ma siedzibę, co oznacza, że w obu przypadkach należy rozstrzygnąć, czy istnieje stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

39

W konsekwencji stanowisko prawne Republiki Austrii nie jest jedyną możliwą do przyjęcia wykładnią, a w konsekwencji nie może ono sprawić, że pytanie prejudycjalne stanie się niedopuszczalne.

40

Poprzez swoje pytanie sąd odsyłający dąży w istocie do ustalenia, czy nieruchomość wynajmowana w państwie członkowskim stanowi stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 43 dyrektywy 2006/112 oraz art. 44 i 45 dyrektywy 2006/112 ze zm., w sytuacji gdy właściciel tej nieruchomości nie posiada własnego personelu do świadczenia usług związanych z najmem.

41

Na wstępie należy zauważyć, że sąd odsyłający nie precyzuje, czy zamierza zbadać, czy nieruchomość ta może zostać zakwalifikowana jako stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej podatnika będącego odbiorcą usług związanych z wynajmem tej nieruchomości, czy też, przeciwnie, usługodawcy. Niemniej jednak możliwe jest udzielenie odpowiedzi na pytanie prejudycjalne z uwzględnieniem tych dwóch sytuacji.

42

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Trybunału pojęcie „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” wymaga stałej obecności zasobów ludzkich i technicznych niezbędnych do świadczenia określonych usług. Wymaga ono zatem wystarczającego stopnia trwałości oraz struktury, która z punktu widzenia zasobów ludzkich i technicznych jest w stanie umożliwić samodzielne świadczenie rozpatrywanych usług (wyrok z dnia 28 czerwca 2007 r., Planzer Luxembourg, C-73/06, EU:C:2007:397, pkt 54 i przytoczone tam orzecznictwo). W szczególności struktura pozbawiona własnego personelu nie może mieścić się w zakresie pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” (zob. podobnie wyrok z dnia 17 lipca 1997 r., ARO Lease, C-190/95, EU:C:1997:374, pkt 19).

43

Orzecznictwo to znajduje potwierdzenie w art. 11 rozporządzenia wykonawczego nr 282/2011, zgodnie z którym stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej charakteryzuje się w szczególności „odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego”. Choć rozporządzenie wykonawcze weszło w życie, zgodnie z jego art. 65, dopiero z dniem 1 lipca 2011 r., a zatem nie ma zastosowania ratione temporis do sprawy w postępowaniu głównym, to motyw 14 wspomnianego rozporządzenia wykonawczego stanowi, że ma ono na celu doprecyzowanie pewnych pojęć, w tym pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”, z uwzględnieniem orzecznictwa Trybunału.

44

W niniejszym przypadku z akt sprawy, którymi dysponuje Trybunał, wynika, że skarżąca w postępowaniu głównym nie posiada żadnego własnego personelu w Austrii i że osoby odpowiedzialne za niektóre zadania w zakresie zarządzania były upoważnione umownie przez tę spółkę, przy czym spółka ta zastrzegła sobie podejmowanie wszystkich ważnych decyzji dotyczących wynajmu omawianej nieruchomości.

45

Tymczasem nieruchomość, która nie ma żadnych zasobów ludzkich umożliwiających samodzielne działanie, w sposób oczywisty nie spełnia ustanowionych w orzecznictwie kryteriów uznania za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu zarówno dyrektywy 2006/112, jak i dyrektywy 2006/112 ze zm.

46

W świetle powyższego odpowiedź na zadane pytanie powinna brzmieć następująco: Wynajmowana w państwie członkowskim nieruchomość nie stanowi stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 43 dyrektywy 2006/112 oraz art. 44 i 45 dyrektywy 2006/112 ze zm., w sytuacji gdy właściciel tej nieruchomości nie posiada własnego personelu do świadczenia usług związanych z najmem.

47

Dla stron w postępowaniu głównym niniejsze postępowanie ma charakter incydentalny, dotyczy bowiem kwestii podniesionej przed sądem odsyłającym, do niego zatem należy rozstrzygnięcie o kosztach. Koszty poniesione w związku z przedstawieniem uwag Trybunałowi, inne niż koszty stron w postępowaniu głównym, nie podlegają zwrotowi.

Z powyższych względów Trybunał (dziesiąta izba) orzeka, co następuje:

Wynajmowana w państwie członkowskim nieruchomość nie stanowi stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 43 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej oraz art. 44 i 45 dyrektywy 2006/112 zmienionej dyrektywą Rady 2008/8/WE z dnia 12 lutego 2008 r., w sytuacji gdy właściciel tej nieruchomości nie posiada własnego personelu do świadczenia usług związanych z najmem.

Podpisy