Available languages

Taxonomy tags

Info

References in this case

Share

Highlight in text

Go

Wydanie tymczasowe

WYROK TRYBUNAŁU (dziesiąta izba)

z dnia 13 lipca 2023 r.(*)

Odesłanie prejudycjalne – Wspólny system podatku od wartości dodanej (VAT) – Dyrektywa 2006/112/WE – Artykuł 2 ust. 1 lit. c) – Świadczenie usług dokonywane odpłatnie – Podmioty prawa publicznego – Gmina pobierająca opłatę klimatyczną za udostępnianie obiektów uzdrowiskowych dostępnych dla każdego

W sprawie C-344/22

mającej za przedmiot wniosek o wydanie, na podstawie art. 267 TFUE, orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez Bundesfinanzhof (federalny trybunał finansowy, Niemcy) postanowieniem z dnia 15 grudnia 2021 r., które wpłynęło do Trybunału w dniu 27 maja 2022 r., w postępowaniu:

Gemeinde A

przeciwko

Finanzamt,

TRYBUNAŁ (dziesiąta izba),

w składzie: D. Gratsias, prezes izby, I. Jarukaitis i Z. Csehi (sprawozdawca), sędziowie,

rzecznik generalny: T. Ćapeta,

sekretarz: A. Calot Escobar,

uwzględniając pisemny etap postępowania,

rozważywszy uwagi, które przedstawili:

–        w imieniu Gemeinde A – G. Burret i N. Katemann, Rechtsanwältinnen,

–        w imieniu rządu niemieckiego – J. Möller i N. Scheffel, w charakterze pełnomocników,

–        w imieniu Komisji Europejskiej – J. Jokubauskaitė i B. Martenczuk, w charakterze pełnomocników,

podjąwszy, po wysłuchaniu rzecznika generalnego, decyzję o rozstrzygnięciu sprawy bez opinii,

wydaje następujący

Wyrok

1        Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym dotyczy wykładni art. 2 ust. 1 lit. c) i art. 13 ust. 1 akapit drugi dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. 2006, L 347, s. 1; zwanej dalej „dyrektywą VAT”).

2        Wniosek ten został złożony w ramach sporu pomiędzy Gemeinde A (gminą A, Niemcy) a Finanzamt (organem podatkowym, Niemcy) w przedmiocie prawa gminy A do odliczenia naliczonego podatku od wartości dodanej (VAT).

 Ramy prawne

 Prawo Unii

3        Artykuł 2 ust. 1 dyrektywy VAT stanowi:

„Opodatkowaniu VAT podlegają następujące transakcje:

[…]

c)      odpłatne świadczenie usług na terytorium państwa członkowskiego przez podatnika działającego w takim charakterze;

[…]”.

4        Zgodnie z art. 9 ust. 1 wspomnianej dyrektywy:

„»Podatnikiem« jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności.

»Działalność gospodarcza« obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu”.

5        Artykuł 13 ust. 1 wspomnianej dyrektywy przewiduje:

„Krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują – lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Jednakże w przypadku gdy podejmują one takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

[…]”.

6        Artykuł 168 dyrektywy VAT ma następujące brzmienie:

„Jeżeli towary i usługi wykorzystywane są na potrzeby opodatkowanych transakcji podatnika, podatnik jest uprawniony, w państwie członkowskim, w którym dokonuje tych transakcji, do odliczenia następujących kwot od kwoty VAT, którą jest zobowiązany zapłacić:

a)      VAT należnego lub zapłaconego w tym państwie członkowskim od towarów i usług, które zostały mu dostarczone lub które mają być mu dostarczone przez innego podatnika;

[…]”.

 Prawo niemieckie

7        Paragraf 1 Umsatzsteuergesetz (ustawy o podatku obrotowym) w wersji mającej zastosowanie w postępowaniu głównym (zwanej dalej „UStG”) stanowi w ust. 1:

„Podatkowi od wartości dodanej podlegają następujące czynności:

1.      dostawy i inne świadczenia, które przedsiębiorca wykonuje w ramach swojego przedsiębiorstwa odpłatnie na terytorium kraju. Nie wyłącza opodatkowania okoliczność, że czynność jest dokonywana na podstawie aktu prawnego bądź administracyjnego lub jest uważana za dokonaną na podstawie przepisu prawa;

[…]”.

8        Zgodnie z § 2 UStG:

„(1)      Za przedsiębiorcę uważany jest ten, kto wykonuje w sposób samodzielny działalność przemysłową, handlową, rzemieślniczą lub zawodową. Przedsiębiorstwo obejmuje całość działalności przemysłowej, handlowej, rzemieślniczej lub zawodowej przedsiębiorcy. Za działalność przemysłową, handlową, rzemieślniczą lub zawodową uważa się każdą stałą działalność prowadzoną dla uzyskania dochodów, chociażby przy braku zamiaru osiągnięcia zysku lub gdy grupa osób wykonuje działalność tylko na rzecz swych członków.

[…]

(3)      Osoby prawne prawa publicznego wykonują działalność przemysłową, handlową, rzemieślniczą lub zawodową wyłącznie w ramach należących do nich zakładów o charakterze przemysłowym lub handlowym […] oraz należących do nich gospodarstw rolnych bądź leśnych […]”.

9        Paragraf 12 ust. 2 UStG stanowi:

„Stawkę podatku obniża się do 7 % w przypadku następujących transakcji:

[…]

9.      transakcji bezpośrednio związanych z funkcjonowaniem basenów oraz podawaniem kąpieli leczniczych. To samo dotyczy udostępniania obiektów uzdrowiskowych, o ile opłata klimatyczna jest należna jako wynagrodzenie […]”.

10      Zgodnie z § 4 ust. 1 Gemeindeordnung für Baden-Württemberg (kodeksu gmin Badenii--Wirtembergii), w brzmieniu mającym zastosowanie do sporu w postępowaniu głównym (zwanego dalej „GemO”):

„Gminy mogą regulować w statucie sprawy leżące w zakresie ich nieograniczonej kompetencji, o ile ustawy nie stanowią inaczej […]”.

11      Paragraf 10 ust. 2 i 3 GemO ma następujące brzmienie:

„(2)      W ramach swoich możliwości gmina zapewnia obiekty użyteczności publicznej niezbędne dla gospodarczego, społecznego i kulturalnego dobrostanu mieszkańców. W ramach obowiązującego prawa wszyscy mieszkańcy mają prawo do korzystania z obiektów użyteczności publicznej gminy na tych samych zasadach. Są oni zobowiązani do ponoszenia ciężarów na rzecz gminy.

(3)      Osoby posiadające nieruchomość lub prowadzące działalność gospodarczą w gminie a nie zamieszkałe w gminie są w taki sam sposób uprawnione do korzystania z urządzeń użyteczności publicznej przeznaczonych w gminie dla osób posiadających nieruchomości lub prowadzących działalność gospodarczą oraz są zobowiązane do ponoszenia ciężarów na rzecz gminy w związku z posiadaniem przez nie nieruchomości lub prowadzeniem działalności”.

12      Paragraf 2 Kommunalabgabengesetz für Baden-Württemberg (ustawy o podatkach gminnych Badenii-Wirtembergii), w brzmieniu mającym zastosowanie do sporu w postępowaniu głównym, przewiduje w ust. 1:

„Podatki gminne są pobierane na podstawie statutu. Statut określa w szczególności grupę podatników, przedmiot, wymiar i stawkę podatku, jak również powstanie i wymagalność zobowiązania podatkowego”.

 Postępowanie główne i pytania prejudycjalne

13      Skarżąca w postępowaniu głównym jest gminą będącą uznanym przez państwo uzdrowiskiem o walorach klimatycznych. Zakład uzdrowiskowy skarżącej jest administrowany zgodnie z prawem gminnym jako tzw. samorządowy zakład budżetowy i stanowi, zgodnie z przepisami mającymi zastosowanie w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych, przedsiębiorstwo o charakterze handlowym.

14      Z tego tytułu skarżąca w postępowaniu głównym pobiera opłatę klimatyczną, zgodnie z art. 4 GemO, w związku ze statusem, o którym mowa w art. 2 ustawy o podatkach gminnych Badenii-Wirtembergii (zwanej dalej „statutem gminnym”), w celu pokrycia wydatków poniesionych na budowę i utrzymanie obiektów udostępnionych do celów leczenia i wypoczynku, a także organizowanych w tym zakresie imprez.

15      Opłacie klimatycznej podlegają, po pierwsze, osoby niebędące mieszkańcami gminy, które przebywają w gminie i którym zaoferowano możliwość korzystania z tych obiektów i udziału we wskazanych imprezach, po drugie, mieszkańcy gminy, których główny ośrodek interesów życiowych znajduje się w innej gminie, i po trzecie, osoby niebędące mieszkańcami gminy, które przebywają w gminie ze względów zawodowych w celu uczestniczenia w konferencjach lub innych imprezach (zwani dalej łącznie „zobowiązanymi do uiszczenia opłaty klimatycznej”). Opłata klimatyczna nie jest pobierana od turystów jednodniowych oraz osób niebędących mieszkańcami lub osób będących mieszkańcami, które pracują lub kształcą się w gminie.

16      Opłata klimatyczna jest ustalana, w odniesieniu do osób niebędących mieszkańcami gminy, w określonej wysokości za każdy dzień pobytu, a w przypadku osób będących mieszkańcami, które podlegają tej opłacie – według ryczałtowej stawki rocznej należnej niezależnie od czasu trwania, częstotliwości lub pory roku ich pobytu.

17      We wniosku o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym wskazano, że każdy, kto odpłatnie udziela noclegów, prowadzi kemping lub odpłatnie udostępnia swoje mieszkanie osobom niebędącym mieszkańcami gminy jako zakwaterowanie wypoczynkowe, jest zobowiązany do zgłoszenia przyjazdu i wyjazdu tych osób w ciągu 3 dni po przyjeździe lub wyjeździe. Ponadto organizatorzy wycieczek są zobowiązani do dokonania zgłoszenia dla celów opłaty klimatycznej, jeżeli opłata ta jest zawarta w wynagrodzeniu podlegającym zapłacie przez uczestnika wycieczki.

18      Dzięki przychodom pochodzącym z poboru tej opłaty skarżąca w postępowaniu głównym sfinansowała w latach 2009–2012 (zwanych dalej „spornymi latami”) budowę, konserwację i renowację w szczególności parku zdrojowego, domu zdrojowego i ścieżek (zwanych dalej łącznie „obiektami uzdrowiskowymi”). Obiekty te są ogólnodostępne, do wstępu nie jest wymagana karta pobytu.

19      W deklaracjach VAT za sporne lata skarżąca uznała opłatę klimatyczną za wynagrodzenie z tytułu działalności podlegającej opodatkowaniu VAT, a mianowicie prowadzenia zakładu uzdrowiskowego, i wniosła o odliczenie VAT uiszczonego od wszystkich świadczonych na jej rzecz usług związanych z ruchem turystycznym.

20      W ramach kontroli podatkowej przeprowadzonej na miejscu przez stronę przeciwną w postępowaniu głównym kontroler odrzucił w szczególności kwoty naliczonego VAT niezwiązane z prowadzeniem zakładu uzdrowiskowego, zaś kwoty naliczonego VAT dotyczące domu zdrojowego uwzględnił wyłącznie w zakresie, w jakim był on oddany w dzierżawę. W dniu 20 marca 2015 r. strona przeciwna w postępowaniu głównym wydała decyzje zmieniające VAT zgodne z tymi ustaleniami.

21      W następstwie odmownej decyzji administracyjnej wydanej w ramach uprzedniego postępowania odwoławczego skarżąca w postępowaniu głównym wniosła skargę do Finanzgericht Baden-Württemberg (sądu ds. finansowych w Badenii-Wirtembergii, Niemcy).

22      Wyrokiem z dnia 18 października 2018 r. sąd ten oddalił tę skargę, orzekając zasadniczo, że skarżąca w postępowaniu głównym nie działała jako przedsiębiorca przy wykonywaniu swojej działalności, w ramach której pobierano opłatę klimatyczną. Sąd ten stwierdził, że z uwagi na to, iż eksploatacja obiektów uzdrowiskowych w zamian za opłatę klimatyczną nie stanowi działalności wykonywanej w charakterze przedsiębiorcy, deklarowane transakcje wynikające z pobrania tej opłaty nie mogą podlegać VAT i że w konsekwencji należy odmówić odliczenia naliczonego VAT pierwotnie przyznanego przez stronę przeciwną w postępowaniu głównym. Sąd ów przypomniał jednak o zakazie ustalania podatku w sposób niekorzystny (reformatio in peius) wobec skarżącej.

23      Skarżąca w postępowaniu głównym wniosła skargę rewizyjną od tego wyroku do Bundesfinanzhof (federalnego trybunału finansowego, Niemcy), będącego sądem odsyłającym.

24      W pierwszej kolejności sąd ten zastanawia się, czy należy stwierdzić w niniejszej sprawie istnienie odpłatnego świadczenia usług, uściślając, że skłania się on do udzielenia odpowiedzi przeczącej. Obiekty uzdrowiskowe mogą być bowiem używane nieodpłatnie również przez osoby, które nie podlegają opłacie klimatycznej. Z tego punktu widzenia nie można zidentyfikować odbiorcy świadczenia otrzymanego w zamian za opłatę klimatyczną, ponieważ osoba podlegająca tej opłacie nie uzyskała w stosunku do pozostałych osób z ogółu społeczeństwa, które mógłby również bezpłatnie korzystać z tych obiektów, żadnej konkretnej korzyści, która mogłaby być przedmiotem konsumpcji i wykraczałaby poza korzyść uzyskaną przez te pozostałe osoby. Sąd ten ma jednak wątpliwości co do tego, czy stosunek prawny między skarżącą w postępowaniu głównym a kuracjuszami należy rozpatrywać odrębnie. Zgodnie bowiem ze statusem gminnym płacą oni określoną kwotę opłaty klimatycznej za każdy dzień pobytu za udostępnienie obiektów uzdrowiskowych. Opłaty stanowią zatem świadczenie wzajemne za możliwość korzystania z tych obiektów uzdrowiskowych. Wreszcie sąd ten wskazał, że nie jest wykluczone, iż chodzi o działalność trwale deficytową, jako że opłata klimatyczna nie pokrywa kosztów eksploatacji obiektów uzdrowiskowych.

25      W drugiej kolejności, w zakresie, w jakim na pytanie przedstawione w poprzednim punkcie niniejszego wyroku należałoby udzielić odpowiedzi twierdzącej, sąd odsyłający zwraca się do Trybunału z pytaniem, czy w celu ustalenia istnienia „znaczących zakłóceń konkurencji” w rozumieniu art. 13 ust. 1 akapit drugi dyrektywy VAT badanie powinno dotyczyć nie tylko terytorium skarżącej w postępowaniu głównym, lecz również sąsiednich gmin, kraju związkowego Badenii-Wirtembergii (Niemcy) lub terytorium federalnego.

26      W tych okolicznościach Bundesfinanzhof (federalny trybunał finansowy) postanowił zawiesić postępowanie i zwrócić się do Trybunału z następującymi pytaniami prejudycjalnymi:

„1)      Czy w okolicznościach takich jak te w postępowaniu głównym gmina, która na podstawie statutu gminy pobiera od przebywających na jej terenie gości (kuracjuszy) »opłatę klimatyczną« (w określonej wysokości za każdy dzień pobytu) za udostępnianie obiektów uzdrowiskowych (na przykład parku zdrojowego, domu zdrojowego, ścieżek), prowadzi poprzez to udostępnianie obiektów uzdrowiskowych kuracjuszom w zamian za opłatę klimatyczną działalność gospodarczą w rozumieniu art. 2 ust. 1 lit. c) [dyrektywy VAT] również w takim wypadku, gdy obiekty uzdrowiskowe są tak czy inaczej ogólnodostępne (a więc dostępne na przykład także dla mieszkańców, którzy nie są zobowiązani do uiszczania opłaty klimatycznej, lub dla innych osób, które nie podlegają tej opłacie)?

2)      Jeśli odpowiedź na pytanie pierwsze jest twierdząca: Czy w powyższych okolicznościach postępowania głównego dla celów badania, czy uznanie gminy za podmiot niebędący podatnikiem prowadziłoby do »znaczących zakłóceń konkurencji« w rozumieniu art. 13 ust. 1 akapit drugi [dyrektywy VAT], właściwym rynkiem geograficznym jest wyłącznie terytorium gminy?”.

 W przedmiocie pytań prejudycjalnych

 W przedmiocie pytania pierwszego

27      W zakresie, w jakim sąd odsyłający odnosi się w treści pytania pierwszego do pojęcia „działalności gospodarczej”, należy przypomnieć, że zgodnie z art. 9 ust. 1 akapit pierwszy dyrektywy VAT „podatnikiem” jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności. W tym względzie należy przypomnieć, iż art. 9 ust. 1 akapit drugi tej dyrektywy stanowi, że „działalność gospodarcza” obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub za takie uznanych.

28      Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem działalność można uznać za działalność gospodarczą w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi dyrektywy VAT tylko wtedy, gdy stanowi ona jedną z transakcji, o których mowa w art. 2 ust. 1 tej dyrektywy (wyrok z dnia 15 kwietnia 2021 r., Administration de l’Enregistrement, des Domaines et de la TVA, C-846/19, EU:C:2021:277, pkt 32 i przytoczone tam orzecznictwo).

29      W związku z tym w celu ustalenia, czy udostępnienie obiektów uzdrowiskowych w okolicznościach takich jak w postępowaniu głównym stanowi działalność gospodarczą w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi dyrektywy VAT i w konsekwencji czy skarżąca w postępowaniu głównym ma status podatnika w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit pierwszy tej dyrektywy, należy w pierwszej kolejności ustalić, czy w ramach tego udostępnienia dokonała ona odpłatnej transakcji świadczenia usług, o której mowa w art. 2 ust. 1 lit. c) rzeczonej dyrektywy (zob. podobnie wyrok z dnia 12 maja 2016 r., Geemente Borsele i Staatssecretaris van Financiën, C-520/14, EU:C:2016:334, pkt 22).

30      O ile dostarczone przez sąd odsyłający we wniosku o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym informacje pozwalają stwierdzić, że w postępowaniu głównym rozpatrywane jest świadczenie usług, o tyle należy zbadać, czy świadczenie to może zostać uznane za dokonywane przez skarżącą w postępowaniu głównym odpłatnie, jak wymaga tego art. 2 ust. 1 lit. c) tej dyrektywy (zob. podobnie wyrok z dnia 12 maja 2016 r., Geemente Borsele i Staatssecretaris van Financiën, C-520/14, EU:C:2016:334, pkt 23).

31      Należy zatem uznać, że poprzez pytanie pierwsze sąd odsyłający dąży w istocie do ustalenia, czy art. 2 ust. 1 lit. c) dyrektywy VAT należy interpretować w ten sposób, że udostępnienie obiektów uzdrowiskowych przez gminę stanowi „odpłatne świadczenie usług” w rozumieniu tego przepisu, w sytuacji gdy gmina na podstawie statutu gminy pobiera od przebywających na jej terenie gości opłatę klimatyczną w określonej wysokości za każdy dzień pobytu, podczas gdy obiekty te są swobodnie i nieodpłatnie dostępne dla każdego.

32      Artykuł 2 ust. 1 lit. c) dyrektywy VAT przewiduje, że opodatkowaniu VAT podlega odpłatne świadczenie usług na terytorium państwa członkowskiego przez podatnika działającego w takim charakterze.

33      Świadczenie usług jest „odpłatne” w rozumieniu art. 2 ust. 1 lit. c) dyrektywy VAT, wyłącznie jeżeli pomiędzy usługodawcą a usługobiorcą istnieje stosunek prawny, w ramach którego dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych, a wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi rzeczywistą równowartość możliwej do wyodrębnienia usługi świadczonej na rzecz usługobiorcy. Ma to miejsce, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą a otrzymanym świadczeniem wzajemnym (wyrok z dnia 20 stycznia 2022 r., Apcoa Parking Danmark, C-90/20, EU:C:2022:37, pkt 27 i przytoczone tam orzecznictwo).

34      Tymczasem nie wydaje się, aby istniał stosunek prawny, w ramach którego następowałaby wymiana świadczeń wzajemnych pomiędzy z jednej strony gminą, która na podstawie statusu gminy pobiera opłatę klimatyczną w określonej wysokości za każdy dzień pobytu przebywających na jej terenie gości, a z drugiej strony tymi gośćmi, którzy mają prawo do korzystania z obiektów uzdrowiskowych udostępnionych przez tę gminę, które są swobodnie dostępne dla wszystkich, w tym dla osób niepodlegających tej opłacie.

35      Nie można bowiem uznać, że wynagrodzenie otrzymywane przez gminę, a mianowicie opłata klimatyczna, wynika ze świadczenia usługi, a mianowicie udostępnienia obiektów uzdrowiskowych, za które stanowiłoby ono bezpośrednie świadczenie wzajemne.

36      W tym względzie z orzecznictwa Trybunału wynika, że bezpośredni związek istnieje wówczas, gdy dwa świadczenia są od siebie wzajemnie zależne, a mianowicie jedno jest wykonywane tylko pod warunkiem wykonania drugiego i odwrotnie (wyrok z dnia 11 marca 2020 r., San Domenico Vetraria, C-94/19, EU:C:2020:193, pkt 26 i przytoczone tam orzecznictwo).

37      Tymczasem obowiązek uiszczenia opłaty klimatycznej ciąży na zobowiązanych do uiszczenia tej opłaty na podstawie statutu gminy, który określa również jej wysokość (zob. podobnie wyrok z dnia 18 stycznia 2017 r., SAWP, C-37/16, EU:C:2017:22, pkt 28).

38      Przede wszystkim obowiązek uiszczenia opłaty klimatycznej jest związany nie z korzystaniem przez osoby podlegające temu obowiązkowi z obiektów uzdrowiskowych udostępnionych przez gminę, lecz z pobytem na terytorium gminy, niezależnie od powodów, które go uzasadniają. A zatem goście przebywający w gminie są zobowiązani do uiszczenia wspomnianej opłaty również wtedy, gdy przebywają tam z innych powodów, takich jak odwiedziny u zamieszkałych tam członków ich rodziny lub znajomych, i nie mają zamiaru korzystać z obiektów uzdrowiskowych (zob. analogicznie wyrok z dnia 22 czerwca 2016 r., Český rozhlas, C-11/15, EU:C:2016:470, pkt 25, 26).

39      Ponadto o ile zobowiązani do uiszczenia opłaty klimatycznej mają możliwość korzystania z obiektów uzdrowiskowych, o tyle obiekty te są swobodnie i nieodpłatnie dostępne dla każdej osoby, w tym dla mieszkańców lub turystów jednodniowych, niezależnie od tego, czy są oni zobowiązani do uiszczenia opłaty klimatycznej. W związku z tym zobowiązani do uiszczenia opłaty klimatycznej nie uzyskują korzyści innych niż te, które uzyskują osoby korzystające z tych obiektów uzdrowiskowych i niepodlegające tej opłacie.

40      W świetle powyższych rozważań na pierwsze pytanie prejudycjalne należy odpowiedzieć, iż art. 2 ust. 1 lit. c) dyrektywy VAT należy interpretować w ten sposób, że udostępnienie obiektów uzdrowiskowych przez gminę nie stanowi „odpłatnego świadczenia usług” w rozumieniu tego przepisu, w sytuacji gdy gmina na podstawie statutu gminy pobiera od przebywających na jej terenie gości opłatę klimatyczną w określonej wysokości za każdy dzień pobytu, podczas gdy obowiązek uiszczenia tej opłaty jest związany nie z korzystaniem z tych obiektów, lecz z pobytem na terenie gminy, a obiekty te są swobodnie i nieodpłatnie dostępne dla każdego.

 W przedmiocie pytania drugiego

41      W zakresie, w jakim sąd odsyłający wyjaśnił, po pierwsze, że jeżeli na pierwsze pytanie prejudycjalne zostanie udzielona odpowiedź przecząca, to skarga powinna zostać oddalona, a po drugie, że drugie pytanie prejudycjalne zostało zadane tylko na wypadek udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze, nie ma potrzeby udzielania odpowiedzi na drugie pytanie prejudycjalne.

 W przedmiocie kosztów

42      Dla stron w postępowaniu głównym niniejsze postępowanie ma charakter incydentalny, dotyczy bowiem kwestii podniesionej przed sądem odsyłającym, do niego zatem należy rozstrzygnięcie o kosztach. Koszty poniesione w związku z przedstawieniem uwag Trybunałowi, inne niż koszty stron w postępowaniu głównym, nie podlegają zwrotowi.

Z powyższych względów Trybunał (dziesiąta izba) orzeka, co następuje:

Artykuł 2 ust. 1 lit. c) dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej

należy interpretować w ten sposób, że:

udostępnienie obiektów uzdrowiskowych przez gminę nie stanowi „odpłatnego świadczenia usług” w rozumieniu tego przepisu, w sytuacji gdy gmina na podstawie statutu gminy pobiera od przebywających na jej terenie gości opłatę klimatyczną w określonej wysokości za każdy dzień pobytu, podczas gdy obowiązek uiszczenia tej opłaty jest związany nie z korzystaniem z tych obiektów, lecz z pobytem na terenie gminy, a obiekty te są swobodnie i nieodpłatnie dostępne dla każdego.

Podpisy

*      Język postępowania: niemiecki.